De kinderen op bezoek
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
25 Januari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
De kinderen op bezoek.
Zoals velen van jullie al weten hebben we vanaf 28 december de kinderen drie weken op bezoek gehad, bij ons hier in Addis.
We hebben die weken natuurlijk niet alleen in Addis doorgebracht, maar hebben de tijd ook gebruikt om 15 dagen door Ethiopië te reizen. Deze rondzendbrief probeert een beeld te schetsen van die drie weken, maar dat zal niet gemakkelijk zijn. Ze waren waarlijk, echt bijzonder.
De aankomst op het vliegveld vond plaats diep in de nacht van 27 op 28 december. Turkish Airlines houdt van bijzondere aankomsttijden. Dan duurt het nog een tijdje voordat je je visum hebt en daarna nog door de immigratie (weinig hokjes open). Gelukkig is na die tijd wachten je koffer wel in op de lopende band gearriveerd. Voordeel is verder nog dat het op die tijd erg rustig is en wij met ons Ethiopisch Expat ID stiekem wel tot aan de immigratie konden doorwandelen. Dus lang voordat we ze echt konden begroeten konden we naar ze zwaaien en roepen.
Vanaf het vliegveld naar ons huis is het 5 minuten met de auto. Na een verfrissing is het dan goed slapen.
Na een goede nachtrust, samen ontbijten in de tuin, cadeaus in ontvangst nemen en genieten van elkaar. De dag hebben we toen gebruikt om Maddy’s verjaardag voor te bereiden die we op 29 december gevierd hebben (omdat het zondag was) Met Stijn, Susan, Marita en Simone boodschappen gedaan en de markt bezocht. Maddy’s verjaardag was erg gezellig. Mensen van het ICRC, kennissen van Maddy, en hun kinderen, samen in de tuin. Tegen de avond een vuurtje aangemaakt in de tuin. Dan blijft het best behaaglijk.
OP 31 december oud en nieuw. We zijn thuis gebleven. Lekker eten en drinken, oliebollen en spelletjes doen. Traditioneel en gezellig. In Ethiopië is het natuurlijk helemaal niet nieuwjaar. Dat was al in september. Dus klokslag twaalf uur een heerlijk glas prosecco, een paar mooie kaarsen aangestoken, en daarna buiten een grote stilte.
Op 1 januari, nadat we de verjaardag van Marita met taart hadden gevierd, stond om 10.00 uur ’s-ochtends, Tameru op de stoep met zijn Toyota Landcruiser. Tameru stond klaar om ons door noord Ethiopië te rijden.
Alle koffers op het dak. De kleintjes onder ons op de achterste bank, de drie middelste maatjes op de achterbank en de langste (ja dat ben ik nog) klem op de voorbank.
Daar gingen, op weg naar het avontuur. Ik had nog wat bedenkingen bij de kwaliteit van de oude Toyota, maar motorisch leek ie het goed te doen. Dwars door Addis, op weg naar de eerste stop Debre Markos. Dwars door Addis is best wel een kunst. Je komt langs de Piazza en langs de Merkato. Niet echt de rustigste plekjes van de stad. Gelukkig bijna de stad uit. Toen ging Tameru’s telefoon. Zijn vrouw aan de lijn. Zij had zijn rijbewijs in huis gevonden. Zo hij dat niet nodig hebben? Al met al twee en een half uur later, maar een rijbewijs rijker, verlieten we de stad.
Debre Markos leek en rustige rit van een paar uur. Dat was het ook, maar een zwaarbeladen Landcruiser gaat nou eenmaal niet zo snel. Daar kwam bij dat we een prachtig stuk weg voor de boeg hadden. Door de Nile (heet hier Abay) Gorge. Voor degenen die de Grand Canyon gezien hebben, denk daar maar aan. Een uur met de auto afdalen. De rivier in de diepte schitterende gezichten. De brug over, foto’s maken en dan weer een uur omhoog. Prachtig. Toen we om 19.00 uur in Debre Markos waren, waren we wel op.
Na een goede nacht slapen door naar Bahar Dar, gelegen aan het schitterende Tana Meer. Het Tana meer de bron van de Blue Nile. Een mooi hotel aan het meer, de papyrus bootjes voor onze deur. Lake Tana staat bekend vanwege de oude kloosters die op (schier)eilanden in het meer te bekijken zijn. Niet altijd mogen er vrouwen binnen, maar gelukkig hadden wij er een gevonden waar dat wel zo was. Dus wij met een boot, een uur varen over het meer, naar het klooster. Een mooie tocht met pelikanen en andere vogels. Zwaar beladen papyrus scheepjes met hout, die het hele meer over gepeddeld worden, een zware dagtaak. De Ura Kidane Mihret kerk was schitterend. De wandeling er naartoe, door de koffiestruiken, de moeite waard.
Nadat de kinderen het (culturele) nachtleven van Bahar Dar verkend hadden, zijn we de dag later doorgereden naar Gondar. Gondar, de plaats waar je je in de middeleeuwen in Europa waant met zijn 6 kastelen in een enorme ommuurde ruimte. Het staande bewijs van oude kontakten tussen Ethiopië en Europa / het Midden Oosten.
Vanuit Gondar naar de prachtige Simiën Mountains. Hier zie je echt hoe het hoogland van Ethiopië vanuit de Rift Vallei is opgestuwd en daarna uitgesleten.
Wat een land. Je slaapt op 3200 meter hoogte, ongelooflijke Tolkien landschappen. Een schitterende natuur en dan toch nog mensen die er landbouw bedrijven. En de paarden die er het graan dorsen.
Een bijzondere fauna. De beroemde vegetarische Gelada bavianen, die met honderden tegelijk weilanden afgrazen en naar wortels zoeken. De bijzondere Meneliks Bushbuck en de Klipspringer, en in de lucht de grote lammergier. Onze weg werd ook nog gekruist door een jakhals. Twee dagen die we niet snel zullen vergeten.
Van Simiën een lange dag gereden naar Axum. Wat is dit land mooi, maar bovenal wat is het groot. Een dag van dirt roads en een dag van de Lima Limo, een van de gevaarlijkste wegen van de wereld. Je kruipt naar beneden, een diepe gorge in. De Italianen hebben hier vroeger erg hun best op gedaan en dat is ze gelukt. De weg is er nog. De afgronden ook. Gelukkig was de weg na de regentijd weer glad gemaakt en kwamen we de hele weg geen enkele tegenligger tegen (want hoe dat gemoeten had, weet ik ect niet).
Axum, de plaats van de oude beschavingen, van het begin van onze jaartelling. Een levendige stad. De monumenten zijn mooi, maar weinig levend. Het zijn vooral graftombes, bekroond met enorme bewerkte zuilen. Indrukwekkend hoe ze deze toen al hebben kunnen maken, transporteren en plaatsen. We hebben ook nog even tijd genomen om het paleis en het zwembad van de Queen of Sheba te bewonderen.
Na Axum zijn we toen, via Mekele voor een overnachting, naar Lalibella gereden. Vlak voor Mekele, bij Wokru hebben we (dankzij onze chauffeur) nog de mooiste oude Tigrayan in de rotsen uitgehouden kerk bekeken. De Abreha we Atsbeha kerk. Dankzij onze chauffeur, omdat de lokale priester ons wel wat erg veel entree geld wilde laten betalen. Gelukkig had bischop Poulus er nog een mooie kroon achter gelaten, dus dat maakte in de ogen van de priester veel goed. Mekele is en leuke plaats met een grote universiteit en dus veel studenten. In heel Tigray (het noorden van Ethiopie) heeft men veel honing. We hebben nog snel 2 kilo van, jawel witte, honing gescoord (de beste die er is).
Toen door naar de rots kerken van Lalibella. Een lange rit, deels door mist en regen. Eerst ruitenwissers die het niet doen (kun je goed oplossen door het eerst met een ruitenwisser in je hand, via het raam te proberen en daarna, als de eerdere optie niet zo goed gaat, door wat waspoeder op het raam te strooien (werkt echt!). Maar alleen als het flink regent anders wordt het een soort hagel structuur op je ruit! De chauffeur had echt geen rekening gehouden met een kans op regen.
Een lange rit de bergen in dus. Wederom schitterende vergezichten en landschappen. Je waant je soms op de Schotse Hooglanden. Dan afdalen richting Lalibella. 60 km dirt road. Veel leven langs de weg. Een jong geitje was wat traag met reageren en raakte onder de auto. Gelukkig alleen maar gewond. Na de onderhandelingen met de dorpelingen en het betalen van een passende vergoeding (was het nu de schuld van het geitje, de geitenhoeder of de chauffeur? Of was het onze schuld, want als wij er niet geweest waren, had de chauffeur er niet gereden, en was het geitje niet onder de auto gekomen?). Interessante gedachten.
En dan was er Lalibella. De plaats met de bekende kerken die uit de rotsen zijn gehakt (zie de tv programma’s met Floortje Dessink of ga met Erika op reis). Een gezellig plaatsje ook, waar geen verkeer is anders dan busjes met toeristen, ook geen enkele bajaj ( tuk tuk).
Niets te veel gezegd. Prachtig, indrukwekkend, ja, ga er zelf maar kijken. Maddy en ik gaan zeker terug.
Vanuit Lalibella in twee lange autodagen terug naar huis. Tijd voor overdenkingen. Wat is dit land mooi, maar wat is het groot. Wat zijn wij gelukkige mensen dat wij hier mogen werken en wonen. Maar bovenal, wat zijn wij gelukkige mensen dat wij onze kinderen bij ons hebben en dit met ze mogen delen.
Terug in Addis terugkijkend wilden ze alle vier graag terugkomen. Er zijn nog vele delen van het land te bekijken. Het zuiden met de bergen en de Rift Vallei en Harar, de schitterende moslim stad waar ik laatst was.
Afscheid nemen. De kinderen weer naar het vliegveld. Ieder weer zijn eigen dingen. Stijn afstuderen, Simone een nieuwe baan, Marita en de Wayong perikelen, Susan pas haar master gehaald en met haar toekomst bezig.
Voor ons: een leeg huis, het werk dat weer begint en een geweldige herinnering.
Zoals velen van jullie al weten hebben we vanaf 28 december de kinderen drie weken op bezoek gehad, bij ons hier in Addis.
We hebben die weken natuurlijk niet alleen in Addis doorgebracht, maar hebben de tijd ook gebruikt om 15 dagen door Ethiopië te reizen. Deze rondzendbrief probeert een beeld te schetsen van die drie weken, maar dat zal niet gemakkelijk zijn. Ze waren waarlijk, echt bijzonder.
De aankomst op het vliegveld vond plaats diep in de nacht van 27 op 28 december. Turkish Airlines houdt van bijzondere aankomsttijden. Dan duurt het nog een tijdje voordat je je visum hebt en daarna nog door de immigratie (weinig hokjes open). Gelukkig is na die tijd wachten je koffer wel in op de lopende band gearriveerd. Voordeel is verder nog dat het op die tijd erg rustig is en wij met ons Ethiopisch Expat ID stiekem wel tot aan de immigratie konden doorwandelen. Dus lang voordat we ze echt konden begroeten konden we naar ze zwaaien en roepen.
Vanaf het vliegveld naar ons huis is het 5 minuten met de auto. Na een verfrissing is het dan goed slapen.
Na een goede nachtrust, samen ontbijten in de tuin, cadeaus in ontvangst nemen en genieten van elkaar. De dag hebben we toen gebruikt om Maddy’s verjaardag voor te bereiden die we op 29 december gevierd hebben (omdat het zondag was) Met Stijn, Susan, Marita en Simone boodschappen gedaan en de markt bezocht. Maddy’s verjaardag was erg gezellig. Mensen van het ICRC, kennissen van Maddy, en hun kinderen, samen in de tuin. Tegen de avond een vuurtje aangemaakt in de tuin. Dan blijft het best behaaglijk.
OP 31 december oud en nieuw. We zijn thuis gebleven. Lekker eten en drinken, oliebollen en spelletjes doen. Traditioneel en gezellig. In Ethiopië is het natuurlijk helemaal niet nieuwjaar. Dat was al in september. Dus klokslag twaalf uur een heerlijk glas prosecco, een paar mooie kaarsen aangestoken, en daarna buiten een grote stilte.
Op 1 januari, nadat we de verjaardag van Marita met taart hadden gevierd, stond om 10.00 uur ’s-ochtends, Tameru op de stoep met zijn Toyota Landcruiser. Tameru stond klaar om ons door noord Ethiopië te rijden.
Alle koffers op het dak. De kleintjes onder ons op de achterste bank, de drie middelste maatjes op de achterbank en de langste (ja dat ben ik nog) klem op de voorbank.
Daar gingen, op weg naar het avontuur. Ik had nog wat bedenkingen bij de kwaliteit van de oude Toyota, maar motorisch leek ie het goed te doen. Dwars door Addis, op weg naar de eerste stop Debre Markos. Dwars door Addis is best wel een kunst. Je komt langs de Piazza en langs de Merkato. Niet echt de rustigste plekjes van de stad. Gelukkig bijna de stad uit. Toen ging Tameru’s telefoon. Zijn vrouw aan de lijn. Zij had zijn rijbewijs in huis gevonden. Zo hij dat niet nodig hebben? Al met al twee en een half uur later, maar een rijbewijs rijker, verlieten we de stad.
Debre Markos leek en rustige rit van een paar uur. Dat was het ook, maar een zwaarbeladen Landcruiser gaat nou eenmaal niet zo snel. Daar kwam bij dat we een prachtig stuk weg voor de boeg hadden. Door de Nile (heet hier Abay) Gorge. Voor degenen die de Grand Canyon gezien hebben, denk daar maar aan. Een uur met de auto afdalen. De rivier in de diepte schitterende gezichten. De brug over, foto’s maken en dan weer een uur omhoog. Prachtig. Toen we om 19.00 uur in Debre Markos waren, waren we wel op.
Na een goede nacht slapen door naar Bahar Dar, gelegen aan het schitterende Tana Meer. Het Tana meer de bron van de Blue Nile. Een mooi hotel aan het meer, de papyrus bootjes voor onze deur. Lake Tana staat bekend vanwege de oude kloosters die op (schier)eilanden in het meer te bekijken zijn. Niet altijd mogen er vrouwen binnen, maar gelukkig hadden wij er een gevonden waar dat wel zo was. Dus wij met een boot, een uur varen over het meer, naar het klooster. Een mooie tocht met pelikanen en andere vogels. Zwaar beladen papyrus scheepjes met hout, die het hele meer over gepeddeld worden, een zware dagtaak. De Ura Kidane Mihret kerk was schitterend. De wandeling er naartoe, door de koffiestruiken, de moeite waard.
Nadat de kinderen het (culturele) nachtleven van Bahar Dar verkend hadden, zijn we de dag later doorgereden naar Gondar. Gondar, de plaats waar je je in de middeleeuwen in Europa waant met zijn 6 kastelen in een enorme ommuurde ruimte. Het staande bewijs van oude kontakten tussen Ethiopië en Europa / het Midden Oosten.
Vanuit Gondar naar de prachtige Simiën Mountains. Hier zie je echt hoe het hoogland van Ethiopië vanuit de Rift Vallei is opgestuwd en daarna uitgesleten.
Wat een land. Je slaapt op 3200 meter hoogte, ongelooflijke Tolkien landschappen. Een schitterende natuur en dan toch nog mensen die er landbouw bedrijven. En de paarden die er het graan dorsen.
Een bijzondere fauna. De beroemde vegetarische Gelada bavianen, die met honderden tegelijk weilanden afgrazen en naar wortels zoeken. De bijzondere Meneliks Bushbuck en de Klipspringer, en in de lucht de grote lammergier. Onze weg werd ook nog gekruist door een jakhals. Twee dagen die we niet snel zullen vergeten.
Van Simiën een lange dag gereden naar Axum. Wat is dit land mooi, maar bovenal wat is het groot. Een dag van dirt roads en een dag van de Lima Limo, een van de gevaarlijkste wegen van de wereld. Je kruipt naar beneden, een diepe gorge in. De Italianen hebben hier vroeger erg hun best op gedaan en dat is ze gelukt. De weg is er nog. De afgronden ook. Gelukkig was de weg na de regentijd weer glad gemaakt en kwamen we de hele weg geen enkele tegenligger tegen (want hoe dat gemoeten had, weet ik ect niet).
Axum, de plaats van de oude beschavingen, van het begin van onze jaartelling. Een levendige stad. De monumenten zijn mooi, maar weinig levend. Het zijn vooral graftombes, bekroond met enorme bewerkte zuilen. Indrukwekkend hoe ze deze toen al hebben kunnen maken, transporteren en plaatsen. We hebben ook nog even tijd genomen om het paleis en het zwembad van de Queen of Sheba te bewonderen.
Na Axum zijn we toen, via Mekele voor een overnachting, naar Lalibella gereden. Vlak voor Mekele, bij Wokru hebben we (dankzij onze chauffeur) nog de mooiste oude Tigrayan in de rotsen uitgehouden kerk bekeken. De Abreha we Atsbeha kerk. Dankzij onze chauffeur, omdat de lokale priester ons wel wat erg veel entree geld wilde laten betalen. Gelukkig had bischop Poulus er nog een mooie kroon achter gelaten, dus dat maakte in de ogen van de priester veel goed. Mekele is en leuke plaats met een grote universiteit en dus veel studenten. In heel Tigray (het noorden van Ethiopie) heeft men veel honing. We hebben nog snel 2 kilo van, jawel witte, honing gescoord (de beste die er is).
Toen door naar de rots kerken van Lalibella. Een lange rit, deels door mist en regen. Eerst ruitenwissers die het niet doen (kun je goed oplossen door het eerst met een ruitenwisser in je hand, via het raam te proberen en daarna, als de eerdere optie niet zo goed gaat, door wat waspoeder op het raam te strooien (werkt echt!). Maar alleen als het flink regent anders wordt het een soort hagel structuur op je ruit! De chauffeur had echt geen rekening gehouden met een kans op regen.
Een lange rit de bergen in dus. Wederom schitterende vergezichten en landschappen. Je waant je soms op de Schotse Hooglanden. Dan afdalen richting Lalibella. 60 km dirt road. Veel leven langs de weg. Een jong geitje was wat traag met reageren en raakte onder de auto. Gelukkig alleen maar gewond. Na de onderhandelingen met de dorpelingen en het betalen van een passende vergoeding (was het nu de schuld van het geitje, de geitenhoeder of de chauffeur? Of was het onze schuld, want als wij er niet geweest waren, had de chauffeur er niet gereden, en was het geitje niet onder de auto gekomen?). Interessante gedachten.
En dan was er Lalibella. De plaats met de bekende kerken die uit de rotsen zijn gehakt (zie de tv programma’s met Floortje Dessink of ga met Erika op reis). Een gezellig plaatsje ook, waar geen verkeer is anders dan busjes met toeristen, ook geen enkele bajaj ( tuk tuk).
Niets te veel gezegd. Prachtig, indrukwekkend, ja, ga er zelf maar kijken. Maddy en ik gaan zeker terug.
Vanuit Lalibella in twee lange autodagen terug naar huis. Tijd voor overdenkingen. Wat is dit land mooi, maar wat is het groot. Wat zijn wij gelukkige mensen dat wij hier mogen werken en wonen. Maar bovenal, wat zijn wij gelukkige mensen dat wij onze kinderen bij ons hebben en dit met ze mogen delen.
Terug in Addis terugkijkend wilden ze alle vier graag terugkomen. Er zijn nog vele delen van het land te bekijken. Het zuiden met de bergen en de Rift Vallei en Harar, de schitterende moslim stad waar ik laatst was.
Afscheid nemen. De kinderen weer naar het vliegveld. Ieder weer zijn eigen dingen. Stijn afstuderen, Simone een nieuwe baan, Marita en de Wayong perikelen, Susan pas haar master gehaald en met haar toekomst bezig.
Voor ons: een leeg huis, het werk dat weer begint en een geweldige herinnering.
-
25 Januari 2014 - 13:34
Roelien:
Ja, wat een rijkdom. -
25 Januari 2014 - 13:42
Yvonne Nieboer:
wat een mooi verhaal.ik wil er zo heen... en inderdaad prachtig om mee te maken. blijf gezond en genieten, ik geniet op afstand mee. liefs -
25 Januari 2014 - 14:39
Rianne:
Mooi verhaal, Paul. Ik kan niet wachten tot we de foto's te zien krijgen. En we sparen maar weer verder, want 1 weekje zal zeker niet genoeg zijn. Vele groeten uit Rosmalen. -
25 Januari 2014 - 15:21
Gerry:
Ik probeer me voor te stellen hoe jullie met z'n allen onderweg zijn.
Prachtig. Dat moet jullie een rijk gevoel geven
Gr. Gerry
-
26 Januari 2014 - 16:23
Greet:
Lieve Paul, Maddy en kids,
Wat een super verslag. Na ieder nieuw stukje even mijn ogen dicht gedaan om me er een plaatje bij te bedenken. Stijn, Susan, Simone en Marita, we moeten echt iets afspreken om de belevenissen te delen.
Ik kijk ernaar uit.
Liefs Greet -
26 Januari 2014 - 17:10
Gerda:
Lieve Paul en Maddy,
wat een indrukwekkend avontuur zo met de kinderen op reis! Die reis zullen jullie nooit meer vergeten. Als ik zo een kijk op internet wat Ethipie te bieden heeft, raak je al onder de indruk. Laat staan als je het met eigen oren en ogen beleven mag.
Veel liefs, Gerda -
27 Januari 2014 - 09:40
Mariette Horstink:
Hoi Paul,
Wat een prachtige impressies. Ik word bevestigd in mijn idee om een keer een uitgebreide reis door Ethiopie te maken. Staat al lang op mijn lijstje en gaat er zeker niet van af,.
groet, mariette -
27 Januari 2014 - 16:00
Corrie:
wat fijn, zo samen reizen en een andere cultuur leren kennen. Bijpraten en feesten. Het zal inderdaad rustig zijn, nu je alleen voor z'n tweeën een potje kookt. Met je werk zal de tijd wel weer snel voorbij gaan. Veel liefs, Corrie -
29 Januari 2014 - 19:01
ANGELA:
Hoi gelukkig stel mensen,
Bofkonten is ook van toepassing. Ik ben op mijn eigen stek ook heel gelukkig, maar als ik het verslag lees krijg ik toch wel heel veel zin om stiekem om het hoekje mee te kunnen kijken om zelf de schoonheid te zien, geuren opsnuiven, temperatuur voelen. Maar helaas deze sensaties gaan aan mij voorbij... Fijn dat ik middels het verslag jullie plezier en geluk kan ervaren!
Liefs Angela. -
02 Februari 2014 - 00:26
Chalmer En Cathelijn:
Lieve Paul en Maddy,
Wat fijn dat jullie zo'n bijzondere tijd hebben doorgebracht met de kinderen! Mooi verslag.
Dank zij jullie verslag zijn we weer even terug in Afrika, in het land wat veel emoties bij ons opriep. Inderdaad,soms alsof je in de middeleeuwen bent. Dat vond ik een ervaring! De wegen die vooral gebruikt worden door het vee en de voetgangers, de magere vrouwen die sjouwen met bergen hout. De steeds wisselende kleding en cultuur (een feest om naar te kijken), de hoeveelheid mensen (die allemaal iets van je willen, soms om gek van te worden) het mooie landschap waarbij ieder stukje land gebruikt wordt en bewerkt zonder machines, het heerlijke eten, wat in mum van tijd het lievelingseten werd van onze kinderen, en waar ze nu nog steeds om vragen, de prachtige vogels en andere dieren (de kinderen hebben daar hun eerste nijlpaarden gezien, waar ze in een lek bootje (--) naar toe zijn gevaren), de mango's die we zo uit de bomen konden halen, het avontuur van rijden door de Omo vallei, enz. Het was heel vermoeiend (door de mensen) en heel boeiend en absoluut een land wat aan de haal gaat met je, tenminste wel met ons. ("you hate it or you love it" ik denk dat jullie bij de "lovers" horen, of niet?) We zouden er graag nog meer van willen zien en meemaken (bijvoorbeeld de Danakil (gaan jullie daar nog heen? of kan dat niet? en Harare) Misschien nog eens in de toekomst.
We hopen dat jullie doorgaan met genieten, succes ook met het werk.
Hier gaat alles goed, met ons allemaal.
Lieve groet, familie Hoynck -
03 Februari 2014 - 22:50
Mies:
How nice to read your news every now and then. (And this time a mention of the Scottish highlands!)
Martyn, the friend I mentioned a couple of months ago, is since also back from Ethiopia and showed me his pictures, which go well with your amazing stories...
Meantime, Bob and I are here very busy with work. Two kids at Uni now (Cambridge and London, SOAS), were back home for Christmas, all piling in with friends, sharing stories over long meals and walks. Lots of rain and cold, but cosy doing our Christmas holiday-thing together. Everybody seems to be doing really well, great to see them all. Phoebe studying the stuff she was living last year (anthr and development), and on a rich journey of 'discovery', embracing it fully and thriving in the process. Hannah now into more clinical work which is even more interesting to her yet, and preparing for an exciting wildlife vet course in South Africa. Meantime, Lars is still with us for his two final school years, doing great at school exams and playing lots of volleyball. Also preparing for his Uni application forms and visits. They grow up so fast...
Wishing you a brilliant 2014, and hoping your adventure continues as productive nad interesting as it has started.
Groetjes,
Mies, Bob and the rest of us.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
