Een jaar in Addis Ababa
Door: Maddy
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
18 Mei 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
We staan nu net voor ons annual leave, dus wellicht tijd om eens terug te blikken op een jaar Ethiopië.
Het jaar is sowieso omgevlogen, wat al een boel wil zeggen.
We begonnen vorig jaar in huize Lailibela, wat voor het rode kruis een soort guesthouse was, waar mensen tijdelijk gestationeerd werden, wachtend op hun uiteindelijke huis. Wij hebben er zo’n 2 maanden gewoond. Met ons woonde er ook een Engelsman William en een Zimbabwaanse Jarita. Twee mensen die absoluut elkaars tegenpool waren. Wat ze gemeen hadden was waarschijnlijk hun leeftijd, die zal niet ver uit elkaar gelegen hebben. Maar de eerste is een lange grote blanke man, met nog maar weinig haar, die niet makkelijk contact maakt en zijn eigen gang gaat en daarbij zo min mogelijk woorden gebruikt. De tweede een wat kleinere en gezette zwarte vrouw met een volle bos gekruld en soms gestijld haar, die juist heel graag het een en ander kwijt wil en zoveel mogelijk samen met je wil doen. De keuken deel je en met haar hebben we vele malen gezellig samen gekookt en gegeten . Met hem hebben we geloof ik 2 x een biertje gedronken. Hij is nog steeds in Addis, woont hier met zijn vrouw en kind, en Paul komt hem regelmatig tijdens zijn werkzaamheden tegen. Zij zit al weer zo’n 10 maanden in Harare ( Zimbabwe), bij haar man en 2 kinderen, waar ze voor het nationale rode kruis werkt.
Ik ben in Juni nog een weekje in Juba ( Zuid- Soedan ) geweest, waar ik les heb gegeven aan derdejaars studenten van de opleiding fysiotherapie.
Dat zal dit jaar zeker niet gebeuren, gezien de minder goede ontwikkelingen daar.
Paul is toen nog een week naar Geneve geweest en toen hij terugkwam waren we over naar residentie Axum .
En hier wonen we nog steeds. Het is een heerlijk huis, een mooie maat voor ons, met een lekkere tuin met een klein terras.
Het is compleet volgens de normen van het ICRC ingericht, wat betekent: witte ruwe katoenen gordijnen, en met diezelfde stof is het bankstel, een twee en een drie-zitter, ook bekleed.
Een kingsize bed in de master bedroom, en een queensize bed in de logeerkamer en in het kantoortje nog een eenpersoonsbed. Voor ieders wat wil.
Verder wasmachine, ijskast, een watertank, een waterpomp en een generator. Alles is er je hoeft helemaal niets meer aan te schaffen als je niet wil.
Daarnaast zijn er 4 mensen, die om de beurt op ons huis passen en is er een dame, die de boel schoon houdt en oh ja eens in de 2 weken komt er een tuinman langs.
Hier in en om het huis hoef ik dus helemaal niets te doen. Maar goed dat ik voldoende bezigheden buitenshuis heb!!
Van mijn bezigheden in de vorm van werkzaamheden heb ik dacht ik al genoeg verteld in voorgaande stukjes. Die blijf ik gewoon doen, die vind ik echt heel leuk en ook zinvol. Het is echt fijn om veel tijd te kunnen steken in coachen en dat ik zo langzamerhand zie dat de mensen het gaan oppikken. Ik hoor duidelijk minder gekrijs van vastgebonden kinderen, die gerekt worden. Ik zie meer matten!! en kinderen die op die matten actief bezig zijn met het leren van functionele vaardigheden.
Naast het coachen is er nog het op te zetten “train the trainer project” project van Anneloes Overvelden. Het voorstel is nagenoeg klaar, er moet nog wat geld gezocht worden, en dan kan het in september starten in Gondar.
Activiteiten in Gondar zijn altijd leuk , want Gondar is een leuke plek, wat rustiger, en we werken er met een stel leuke mensen, er is ook een leuke traditional club met live muziek en veel gedans. Zo eentje heb ik hier in Addis nog niet ontdekt.
Voor wereldkinderen heb ik 6 ouderparen het afgelopen jaar begeleid. Het laatste echtpaar is vandaag vertrokken met hun kindje, wat een special-need kindje was. Een CP kindje, dat hier eigenlijk geen kans heeft.
Met al die activiteiten participeer ik partieel in deze voor mij onbekende maatschappij, en leer ik veel leuke mensen en kinderen kennen, hun manier van leren en spelen, van organiseren, van begroeten, van eten, hun taal!!! Ik doe mijn best, maar dat gaat echt niet lukken.
Ik doe daarbuiten de boodschappen, dat is zo ongeveer in een straal van 500 meter, waar zich mijn winkeltjes bevinden, en 3 goede supermarkten en natuurlijk mijn markt. Ik heb daar zo mijn mensen gevonden, waaronder een klein oud dametje, die heerlijke prei, courgette en spinazie heeft. Daar in de buurt zit mijn eiervrouwtje die haar kleine eitjes uit een mandje verkoopt, naast haar is nu een jongen gekomen, die hele grote eieren uit de welbekende vierkante eierkartonnen verkoopt. Tegenover hun zitten 2 vrouwen die dezelfde groentes verkopen, boontjes, tomaten uien etc. en waarbij ik om en om koop, om geen scheve gezichten te krijgen.
Aan de andere kant bij de straat koop ik mijn aardappelen, papaja’s , avocado’s, mango’s. Daar tegenover heb je een kraampje waar ze alles voor de koffieceremonie verkopen, potjes, brandertjes, kopjes, wierrookstandaardjes etc. behalve koffie, die bonen, welteverstaan ongebrande bonen, die koop ik dan weer een paar metertjes verderop waar ze ook allerlei verschillende geuren wierrook en kruiden verkopen.
In de supermarkten, waarvan er een een Italiaanse is, daar koop ik risotto rijst, pasta , en zelfs salami, pancetta, parmaham en diverse kaassoorten, zoals ricotta, mozarella en soms gorgonzola, wel tegen een pittig prijsje.
Met al die ingrediënten kan ik best het een en ander aan lekkers op tafel krijgen. Dat afgewisseld met boerenkool uit mijn eigen tuintje en zuurkool weer ergens anders vandaan. En soms maakt mijn dame, die Sirgut heet iets Ethiopisch klaar. Zij doet eigenlijk niets liever dan koken, en ze maakt dan ook van alles, van samosa’s ( gevulde driehoekjes va dun deeg) , tot doro wot, een kip in een biribiri (hete) saus. Mocht je van plan zijn om langs te komen, dan zal je zeker het een en ander van haar kookkunsten langs zien komen en kunnen proeven. Er zijn al heel wat mensen geweest, die dat voorgeschoteld hebben gekregen en daarvan genoten hebben.
Ik voel me zo langzamerhand echt thuis in deze toch wel chaotische, drukke, levendige, vieze, vriendelijke zich snel ontwikkelende stad. In het jaar dat we hier zitten is er al zo’n hoop veranderd. De Bole Road , de weg van het vliegveld de stad in, heeft overal echte, brede stoepen gekregen, en is nu zo’n soort flanneer boulevard geworden, waar enorm veel geslenterd wordt, door mensen die gekleed gaan naar de laatste mode. Strakke broeken, truitjes met spaghettibandjes, minijurkjes etc. mooi maar China quality. Voorheen kwamen we er met de rolstoelers van Dare2go nauwelijks doorheen geduwd!!!!! Ze kunnen nu gerust terugkomen en zelf gewoon de hele weg rollen en natuurlijk ook in truitjes met spaghettibandjes.
China is een spoorweg aan het bouwen dwars door de stad, het gaat supersnel, maar brengt een gigantische verkeerspuinhoop met zich mee. Wegen die ineens voor een tijd afgesloten worden, door het spoor, die midden tussen de rijbanen komt, dus kun je de u bochten niet meer maken, waardoor het bij de kruispunten en rotondes een enorme drukte wordt.
Het verkeer was natuurlijk al een puinhoop, kijk maar even op een filmpje van YouTube !!! dank je wel Dominique. ..\Downloads\meskel square.htm
Ik voel me dan ook enorm stoer als ik me in mijn autootje , een Toyota Rav4 ,begeef in die chaos. Ik doe dan ook mee aan de zgn. duw maar door rijstijl.
Het is een beetje geven en nemen, en goed kijken naar de handjes die uit de busjes en auto’s tevoorschijn komen, verder wordt er ongelooflijk veel getoeterd, maar ook gezellig gekletst, want de ramen staan altijd open. Wel is het oppassen geblazen voor al die overstekende voetgangers en beesten te weten: honden, ezels, paarden, koeien, geiten , schapen, al dan niet in een kudde. En oppassen voor de auto’s die je ineens tegemoet komen rijden of gewoon niet meer verder kunnen rijden en met de klep omhoog staan.
De weg vinden in deze stad is zeker in het begin niet eenvoudig. Ze maken geen gebruik van straatnamen, maar van landmarks en die heten niet altijd hetzelfde!!
Ik ga de Bole Road op, naar de airport round about, ¾ rond richting Bob Marley round about, daar rechtdoor tot aan Meganagna daar ¾ rond , dan langs de Belgische en Britse ambassade naar Sedist Kilo, rechtdoor langs de Nigeriaanse ambassade tot de blauwe moskee, ¾ rond, bij het stoplicht rechts, doorrijden tot na de bocht en bij het kruispunt , Fuji winkel naar links 2 x oversteken en dan het 2de kasseien straatje rechts en weer rechts, dan ben ik bij Alemachin, het revalidatiecentrum. Zo’n drie kwartier rijden. De eerste paar keren ging dat fout ergens in het circuit.
Dit alles, samen met de uitjes die we maken in dit verschrikkelijke mooie, maar erg groot land, maakt me gelukkig hier, ondanks het gemis van de kinderen. Gelukkig ben ik dit jaar wel 3x naar NL geweest om ze te zien en leuke dingen daar mee te maken, Carnaval was er een van, heel toevallig. Ik zeg vaak ik heb the best of both worlds,( vond ik altijd al een mooi nummer “double fun”) maar de 2 werelden zijn wel heeel verschillend.
We gaan nu eerst 5!!! Weken naar Nederland, dit omdat Paul nog een paar dagen naar Londen gaat voor werkoverleg.
We gaan dus de 27ste juni weer terug. Paul is 26 juni jarig!
Daarna gaan we ons tweede jaar Addis in.
Dat tweede jaar gaat in het teken staan van het project “train the trainers”, dat in september van start gaat in Gondar met 2 weken training.
Voor die tijd moeten de curricula samengesteld worden en moet het programma gemaakt worden.
Ondertussen ga ik door met coaching en het aanbrengen van een structurele aanpak van het onderzoeken en behandelen van de kinderen op de 2 locaties.
In September gaat Paul naar Peru om daar een training te geven, en in Oktober naar Geneve. We gaan samen eind Oktober/ begin November naar Windhoek ( Namibië), waar de ICPA conferentie gehouden wordt. Ik ga dan met Isabel Hight ( collega van Paul) nog een weekje fotograferen in het mooie Namibie!!!
In Januari deel 2 van het project, weer 2 trainingsweken in Gondar.
Tussendoor kom ik, hoop ik, nog wel 1 of 2 keer naar NL.
Degenen die van plan zijn om ons met een bezoek willen vereren, en de mooie plekken van het land willen bekijken, zijn van harte welkom, maar ze moeten rekening houden met onze werk kalender, dus graag in overleg.
Ja, en dan zal het zo weer Mei zijn. Inch Allah, of course.
Een warme groet,
Maddy en ook van Paul natuurlijk.
-
18 Mei 2014 - 13:09
Gerda:
Hoi Maddy en Paul!
Weer een leuk en heel levendig verslag! Voor mij een goed begin van de zondag hier in Nederland. Ik krijg hier wel beelden bij, en ook heel positieve beelden. Het klinkt allemaal als heel gezellig, relaxed en plezierig in Ethopie. Goed te lezen dat jullie er gelukkig zijn, dat zegt zoveel. Ja, en veel werk voor jullie, maar daar schrikken jullie zeker niet voor terug. Ik hoop jullie in Juni even te spreken! Ik wens jullie alvast een heel goede reis naar Nederland, fijne vakantie en geniet er weer van de kinderen te zien! Veel liefs, Gerda -
18 Mei 2014 - 14:01
Yvonne Nieboer:
Wat een heerlijk verhaal. Rene reageerde: wanneer ga je? Maar we gaan eind van het jaar naar Nieuw Zeeland. Ook niet gek en al twee jaar op het programma.
Kom je nog naar ons in het noordwesten? Of zakken wij af naar het zuiden? Zou fijn zijn om jullie te zien.
Malawi reünie zijn we niet ivm bezoek Arne en gezin aan Nederland.
Daar genieten we nu enorm van. Liefs -
19 Mei 2014 - 12:54
Nicole:
Ben benieuw naar de foto's!!! tot zondag! -
20 Mei 2014 - 12:47
Quinie:
Wat leuk om uitgebreid te horen hoe het leven je vergaat.
Fijn dat je gelukkig bent!
Groetjes,Quinie -
16 Juni 2014 - 21:47
Richard Geense:
Hallo Maddy,
Wat een mooi en uitgebreid verhaal, het is duidelijk dat jullie geen dag hetzelfde beleven!
Ik wil dan ook Paul van harte feliciteren met zijn benoeming enige tijd geleden met zijn aanstelling als adviseur voor het IRC! Geweldig.
Leuk om te lezen dat jullie weer even overkomen; donderdag 26 juni, het wordt vast en zeker een mooie verjaardag in Addis en daarna hup, naar de frisse winden in Nederland.
Doe Paul de groeten.
Met vriendelijke groet,
Richard Geense (DJI-Hoofdkantoor) -
29 Juni 2014 - 10:54
Hetty:
Hoi lieve Maddy en Paul.
Wat heerlijk om dit uitgebreide beeldende verhaal te lezen....en wat komt het me allemaal bekend voor...ik zie het gewoon weer voor me. Inmiddels al weer een half jaar geleden dat ik jullie opzocht in Addis. Een onvergetelijke Afrikareis die ik startte in jullie gezelschap. Fijn om te horen dat je nu na een jaar echt helemaal gesetteld bent en dat je zoveel kunt doen in allerlei activiteiten met jouw ervaring. Lieve groet ook voor Paul van Hettyx. Hopelijk spreken we elkaar weer tijdens jullie volgend bezoek in Nederland (...is er in de afgelopen weken helaas niet van gekomen.)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley