Addis Ababa, augustus 2016
Door: Maddy en Paul
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
28 Augustus 2016 | Ethiopië, Addis Abeba
We zijn weer terug in Addis. De laatste maanden van ons verblijf hier zijn aangebroken. Eind van het jaar maken we het huis hier leeg en verschepen we onze spullen naar Nederland en naar Harare, onze volgende standplaats.
We hopen dan rondom kerstmis nog wel wat vakantie te hebben in Nederland voordat ik in Harare het huis ga inrichten.
Het wordt een druk half jaar met veel spannende dingen. Het belangrijkste is natuurlijk dat Marita zwanger is en in februari hoopt te bevallen. Wij gaan dan weer een volgende fase in. Grootouders op afstand, alhoewel ik wel verwacht dat Maddy haar best zal doen om meer in Nederland te zijn, dan de afgelopen jaren het geval is geweest.
Spannend ook, omdat vele landen in de omgeving onrustig zijn. Zuid Soedan staat volop in de krant, daar hoef ik niet zo veel over te vertellen. Ik ben er nu al even niet geweest, omdat er voor mij weinig zinvol werk te doen is. Dat zal, als het wat rustiger is, weer veranderen. Ethiopië, een land met vele volkeren en talen en waar velen niet tevreden zijn met de manier waarop de overheid met ze om gaat. Men is al helemaal niet tevreden over de manier waarop de overheid met de protesten om gaat. OP het moment dat ik dit schrijf is het internet uitgeschakeld. Er zijn er op veel plekken in het land demonstraties en er schijnen doden bij te vallen. Daar horen we nu natuurlijk niets over. Ethiopië is een groot land met een van de laagste spreidingen van internet in de wereld. Toch is men bang voor Facebook, Whatsapp en Twitter.
Dan gaan we naar Zimbabwe, waar nu toch echt bijna iedereen zijn buik vol heeft van Mugabe en zijn corrupte kliek. De manier waarop dit zich gaat ontwikkelen is nog erg onduidelijk. Er zijn demonstraties, soms grijpt de politie in en soms niet en de positie van het leger is erg onduidelijk. De ruling party, ZANU PF, lijkt uit elkaar te vallen. Er is nauwelijks geld meer in de staatskas (de hoofd valuta is de US $). Ambtenaren krijgen hun salaris te laat uitbetaald. In januari 2018 zijn er verkiezingen gepland. Robert Mugabe heeft zich weer verkiesbaar gesteld. Gaat ie dat nog een keer halen?
Laat ik hier nou drie van de vier gebieden beschrijven war ik ook volgend jaar blijf werken, maar dan vanuit Zimbabwe. Tanzania en Zanzibar lijken nu wat rustiger, maar ook daar sluimeren conflicten.
Ondertussen denken we nog vaak terug aan het feest in de Kattenbosch, waar jullie allemaal waren. Allemaal weer wat ouder (we krijgen van elkaar nogal wat uitnodigingen), maar nog steeds allemaal actief betrokken bij de wereld, allemaal op onze eigen manier. Ook allemaal denkend aan de volgende halte, het pensioen, en wat dan te doen. Allemaal bezig met onze kinderen en waar ze mee bezig zijn. Het blijven tenslotte onze kinderen.
Ik merk dat ik stiekem ook meer na denk over pensioen en het leven daarna. Maanden in Italië. Toch nog een keer India per trein. Maar dan komt er een training aan in Harare, of zoals volgende week op Zanzibar, en dan wil ik er toch nog even niet aan denken. Toch nog maar even door tot ik 65 ben.
Voor mij zijn het toch de oogstjaren. Veel jaren gewerkt. Veel ervaring opgedaan. En nu die ervaring delen. Delen op een cultureel acceptabele manier. Hoe praat je nou in Zimbabwe in Ethiopië of Zimbabwe op een acceptabele manier over homoseksueel contact in gevangenissen. Iedereen weet dat het bestaat, maar het wordt doodgezwegen. Hoe bied je, ook aan deze mensen, een veilige detentie?
In alle landen waar ik werk ben ik op een andere manier bezig.
In Ethiopië ben ik aan het afbouwen maar ook nog wat trainingen aan het organiseren. Ethiopië is een prachtig land, maar ook een land waar het heel moeilijk is om écht als partner bij het verbeteren aanvaardt te worden. Veel goede kontakten, maar dan ook altijd weer een muur waar je niet door heen komt.
Zuid Soedan, bouwen zonder fundering. Waar begin je. Een training over voedselmanagement in gevangenissen, terwijl het personeel ook weinig te eten heeft. Een training voor managers in rechten voor gevangenen, terwijl er buiten de gevangenis vaak geschoten wordt.
Zanzibar en Tanzania, het management versterken en coachen, zodat ze een goede nieuwe wet ook echt kunnen en gaan implementeren.
Zimbabwe, een breed programma gericht op het versterken van de organisatie, de wetgeving en de regelgeving. Hoe richt je je als gevangeniswezen nu ook op resocialisatie, hoe gaan managers ook echt managen en controleren wat er gebeurt. Het trainen van de inspectie van het gevangeniswezen in inspecteren en wat er met het resultaat van de inspectie gedaan kan worden, hoe krijg je managementinformatie en hoe gebruik je die als manager.
Als ik het zo op schrijf, dan is het inderdaad een hele rij. Afwisselend, maar ook veel. Aan de andere kant is het niet alleen vermoeiend, maar vooral ook leuk om te doen. Het is dan wel fijn om voor een organisatie als het ICRC te werken, waarmee je dat ook kunt doen. Waar je mensen vindt waarmee je ideeën kunt uitwisselen en plannen kunt maken. Het gaat me dus nog wel even van de straat houden.
Ondertussen denk ik dan toch weer terug aan het feest. Aan jullie allemaal, onze vrienden die er toch weer allemaal waren. We missen door onze keuzes vaak veel van de momenten die voor jullie belangrijk zijn. Dat vinden we vaak erg jammer. Inhalen kan niet meer, maar we hopen dat er nog vele momenten gaan komen waar we elkaar weer meer kunnen zien.
Het is intussen eind augustus en ik, Maddy, realiseer me dat ik nu snel moet zijn om het document in Augustus nog te kunnen versturen. Ook nu is er geen internetverbinding en worden we weer gewaarschuwd voor eventuele demonstraties in Addis maar ook op andere plekken in Ethiopië.
In Gondar , maar ook op andere plekken zijn er al velen doden gevallen. Tijdens de Olympische spelen ( hebben jullie dat gezien?)heeft de Ethiopische marathon loper (Hij was tweede!!) de aandacht weten te vestigen op de situatie hier in Ethiopië, door demonstratief zijn armen te kruisen alsof hij geboeid is… Hij moet nu ergens asiel aanvragen want hier terugkomen is geen optie. Een dappere daad, zeker als je weet dat zijn familie vrouw en kinderen nog in Ethiopië zijn. Dat laat ook zien hoe ernstig de situatie hier zich toch aan het ontwikkelen is.
Van het weekend dus beetje binnen blijven.
Ik ga dadelijk nog wel Paul oppikken van het vliegveld. Ik kijk er naar uit, om weer even samen te zijn. Hij is toch wel veel weg.
Ik ben wel met hem mee geweest naar Zanzibar, krentje in de pap! Heb daar echt een weekje vakantie gevierd. Heerlijk was het. Ik vind het toch wel een heel lekkere plek. Het is duidelijk heel erg toeristisch geworden… de grootste bron van inkomsten voor het eiland. Stone Town staat dan ook in het teken van toerisme. Ze zijn heel erg aardig tegen je en willen altijd natuurlijk iets van je. Maar ook heel veel lekkere restaurantjes, waar je erg verse zeeproducten kan eten, hmmm zeker als je vanuit een land locked country komt!!
Ook de zee is dan genieten, het weekend dan ook doorgebracht in een klein maar heel rustig resort aan een heel rustig stuk strand. Heb daar in de avond de bushbaby gezien, ik heb al veel gezien maar die zo duidelijk nog nooit.
Weer terug in Addis moest ik gelijk aan de bak. Twee trainingsweken voor de boeg. Dit is ook een soort van finishing touch van mijn werk. De eerste week, die we net achter de rug hebben was een week waarin ik met Kalkidan, een van mijn master students van vorig jaar, een groep van 23 Community Based Field Workers hebben getraind . Ze waren erg enthousiast over de stof die ze aangereikt kregen maar ook over Kalkidan. Hij maakte indruk over zijn kennis van de stof en zijn manier van overbrengen. Hij moest het namelijk doen , omdat ik vond dat het in het Armhaars moest. De kennis van het Engels is in die groep toch onvoldoende.
Volgende week gaan we samen nog een training geven aan de staf van de Cheshire Services, waar ik al die tijd mee gewerkt heb., aangevuld met nog een paar mensen uit het veld. Ik wil de boel ( de kennis) samenvatten, ordenen en nog even bijspijkeren, waar nodig. Zo krijg ik toch het gevoel dat ik Ethiopië met meer kennis over de kinderfysiotherapie ga achterlaten. Zeker in de persoon van Kalkidan, die het nu ook kan verspreiden….
Ik hoop ook nog in september de master course te kunnen geven in Gondar. Dan moet het daar wel rustig zijn!!!! Ik zal dan werken met 3 assistenten, inclusief Kalkidan, , waaraan ik de training grotendeels zal overlaten. Dan zullen er 3 mensen zijn met een redelijke kennis en enthousiasme voor de kinderfysiotherapie!!! Het is wel altijd afwachten wat ze er uiteindelijk mee gaan doen.
Dan is het alweer eind oktober en dan komt het jaarlijkse congres van de ICPA ( het internationale gevangeniswezen). Dit jaar reizen we af naar Boekarest.
Daarna is het nog een week of 6 hier oppakken en inpakken en dan verlaat ik Ethiopië met een fijn gevoel. Ik vind het een prachtig en heel bijzonder land, met zijn eigen cultuur, religie en geschiedenis. Niet te vergeten de speciale eet gewoontes, het gezamenlijk Injera eten uit een grote schaal. Je eet met de rechter hand en soms krijg je ineens een hap voor je mond die je geacht wordt op te eten. Dit is een teken van vriendschap . Daarnaast de heerlijk Tatj een honingwijn die in een speciaal glaasje komt. En dan natuurlijk de koffieceremonie.
Ik heb veel van het land mogen zien, was ook een beetje een touroperator!!! Je hebt prachtige hooglanden met diepe kloven en veel mooie vergezichten. Je hebt de Rift Valley, met zijn meren en de daarbij behorende vogels zoals de visarenden, flamingo’s en pelikanen en de lelijke Marabusen. De bijzondere stammen in het zuiden met hun uitgesproken gewoontes. De leuke plaatsen zoals Ziway, Harar en Hawassa en natuurlijk Gondar . Ook Addis zal ik missen, met zijn chaotische verkeer, waar je je doorheen moet wurmen. Met zijn mensen die altijd overal weer lopen, de live stock als schapen en koeien en ezels die het straatbeeld versieren en de roedels honden en zwerfkatten niet te vergeten. De kleine marktjes en de shopjes. Al met al een drukte van belang zodra je je op straat begeeft . De enorme hoeveelheid bedelaars en de sterk vervuilde lucht zal ik niet missen.
Verder heb ik tijdens mijn werk maar ook daarbuiten een heleboel aardige Ethiopiërs mogen leren kennen, die ik ook zeker zal gaan missen. Maar ik hoop hier toch nog terug te komen voor een volgende mastercourse.
Nu op naar Zimbabwe dus. Maar eerst naar huis voor de kinderen en de kerst en nog veel belangrijker voor de komst van ons eerste kleinkind.. Ik zal er dus wel een tijdje zijn… tot dan, ik kijk er naar uit.
-
28 Augustus 2016 - 12:29
Jos Van De Sande:
Prachtige verhalen weer Maddy en Paul!
Ik had er nu eens even de tijd voor om wat aandachtiger te lezen: .... gepensioneerd, Ja!
Moeilijk die politieke omstandigheden waar je altijd zo afhankelijk van bent in jullie werk!
Heb ook nog regelmatig teruggedacht aan jullie heerlijk feest met geweldige muziek. We hebben er erg van genoten! Het zal erg leuk geweest zijn om die grote schare vrienden weer eens bijeen te zien. Bijzonder veel succes allebei met jullie mooie werk. En geniet er nog een tijdje van!!
Jos -
28 Augustus 2016 - 12:43
Corrie:
Zo aan het einde van deze standplaats nog veel te doen. Ook veel om op terug te kijken en een bezinningsmoment, mooi hoe jullie dat in deze brief delen. Herkenbaar dat we allemaal keuzes gaan maken naar het einde van de loopbaan, bij ons komt dat al in zicht. Toch denk ik: Je weet nooit wat er verder op je pad komt. Het gevoel van samen en vrienden is voor mij ook belangrijk. En hier hebben we dit weekend twee vriendinnen te gast van de jongens, we zijn 33 jaar getrouwd, erg leuk. Wat een verassing dat jullie opa en oma gaan worden! Dan zullen we elkaar zeker weer zien. Overigens heb ik pas het boek van Maarten over je vader gelezen, Maddy, je hebt het ondernemende niet van een vreemde. Bijzonder beeld van zijn leven en de tijdssfeer. Wie weet schijven jullie ook nog je boek?!
-
28 Augustus 2016 - 12:43
Corrie:
Zo aan het einde van deze standplaats nog veel te doen. Ook veel om op terug te kijken en een bezinningsmoment, mooi hoe jullie dat in deze brief delen. Herkenbaar dat we allemaal keuzes gaan maken naar het einde van de loopbaan, bij ons komt dat al in zicht. Toch denk ik: Je weet nooit wat er verder op je pad komt. Het gevoel van samen en vrienden is voor mij ook belangrijk. En hier hebben we dit weekend twee vriendinnen te gast van de jongens, we zijn 33 jaar getrouwd, erg leuk. Wat een verassing dat jullie opa en oma gaan worden! Dan zullen we elkaar zeker weer zien. Overigens heb ik pas het boek van Maarten over je vader gelezen, Maddy, je hebt het ondernemende niet van een vreemde. Bijzonder beeld van zijn leven en de tijdssfeer. Wie weet schijven jullie ook nog je boek?!
-
28 Augustus 2016 - 14:04
Gerda:
Weer een levendig verslag, heerlijk om te lezen. Ik krijg een goed beeld van jullie wereld en wat daar zoal in gebeurd! Allereerst gefeliciteerd met de zwangerschap van Marita! mijn vrienden en vriendinnen worden nu (bijna) allemaal opa en oma en ze zijn er heel gelukkig mee. Geniet er dus maar van!
Het pensioen: ik ga eind november afzwaaien bij DJI maar er gaat ene nieuwe wereld open. Zoals het er nu uitziet kan ik volgend jaar veel in Oekraïne werken, trainingen in drie jeugdinrichtingen, twee expertmeetings organiseren en enkele presentaties verzorgen voor de beslissers aan de top. Daar wordt ik heel blij van en dus ook blij dat ik daar straks echt de tijd voor heb!
ik volg de berichten over Ethiopië, het is daar wel spannend. Zimbabwe trouwens ook. Ik begreep dat er nu meer protesten zijn tegen Mugabe, omdat de bevolking minder bang wordt. Hij schijnt erg ziek te zijn en dus zwakker? Blijft spannend.
Trouwens, ik moet nu ook vaak terugdenken aan ons project in Turkije. Er zijn veel geruchten over wantoestanden in de gevangenissen daar. En gezien de ervaringen daar, met daar bovenop de uitlatingen van de verantwoordelijke politici, maak ik mee geen illusies. Verschrikkelijk, voor iedereen.
Heel veel sterkte met het afsluiten van jullie werk en leven in Ethiopië.
lieve groeten, Gerda
-
29 Augustus 2016 - 07:27
Huib Cornielje:
Boeiend om allemaal weer te lezen. Hoop in oktober 3 weken in Ethiopie te zijn. Wellicht een goed idee elkaar weer eens life te spreken. Sterkte met alles en een hartelijke groet Huib -
30 Augustus 2016 - 09:32
Rianne Geurts:
Goed om weer eens wat te lezen van jullie. Wat een onrust om je heen, en dat verbetert niet als je gaat verhuizen. Logisch dat je toch over pensioen gaat nadenken, zeker als er in de familie zoveel gaat veranderen. Het was een leuk feestje in juni, jammer dat jullie er op 4 november niet bij zijn als Robin trouwt. Aan de andere kant: l'histoire se repete, toen wij trouwden waren jullie er ook al niet bij. Misschien dat je in de kerstperiode bij ons aan kunt schuiven om alle gemiste familiezaken te bespreken en natuurlijk jullie kleinkind op komst. Veel groeten uit Rosmalen en sterkte met alle drukte.
Ron en Rianne -
30 Augustus 2016 - 13:03
Arthur Kuilboer:
Nou, dat is een heel epistel Maddy!
Nee, van die Ethiopische marathonloper is me niet opgevallen maar we hebben veel gemist omdat we een groot deel ervan in Italië vakantie hebben gevierd en daar proberen we zo veel mogelijk weg te blijven van de sociale media hoewel een Telegraaf op zijn tijd meer dan genoeg onzin biedt.
Het zijn grote dingen waarmee jullie bezig zijn. Ik hoop dat het allemaal mag lukken en dat er geen te grote ongeregeldheden uitbreken waardoor jullie plannen doorkruist worden.
Heel veel plezier de komende tijd en kijk goed uit. We zien elkaar snel weer hoop ik.
Nogmaals heel erg bedankt voor het schitterende feest in de Boerderij, dat was weer even ouderwets smullen.
Groet,
Arthur -
09 November 2016 - 17:51
Sjef Welling:
dank je wel voor jullie mooie verslag. Een mooie tijd gewenst met jullie kleinkind.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
