Aan het einde van 2018
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
25 November 2018 | Zimbabwe, Harare
November 2018.
Lieve vrienden en vriendinnen,
Het einde van het jaar nadert en zo ook het einde van ons twee jarig verblijf in Zimbabwe. Na twee jaar wonen en werken in dit land, laten we het achter met gemengde gevoelens.
Murw gemaakt door jaren Mugabe, een staatsgreep die geen staatsgreep mocht heten, die nieuwe hoop bracht en nu meer van hetzelfde brengt. Economische rampspoed waaronder de grote meerderheid van de mensen zwaar te lijden heeft. Financieel zit dit land aan de grond. De enige oplossing voor decennia economisch wanbeleid is nog meer ellende. Meer mensen zullen hun baan kwijt raken, vooral veel (semi) ambtenaren (die er veel te veel zijn), zonder uitzicht op een andere baan.
Er zijn in Zimbabwe drie soorten valuta in omgang waar mensen dagelijks mee te maken hebben. De US Dollar, de Bond Note en Eco Cash. Op de Bond Note (een bankbiljet dat alleen geldig is in Zimbabwe), staat dat hij goed is voor een US Dollar, maar feitelijk kun je dollars kopen tegen een koers van drie bond notes voor een dollar. Eco Cash is geld op je telefoon account. Daar kun je ook mee betalen, maar het is giraal geld en je krijgt er geen bankbiljetten voor. De omwisselrate voor dollar vanuit Eco Cash is nog beroerder.
Ondertussen doet men in de supermarkt aan de kassa alsof het allemaal dezelfde waarde heeft, namelijk 1 usd.
Gisteren waren we in de winkel. We zagen daar dat een kilo waspoeder voor de wasmachine nu 23 dollar kost. Dat komt omdat je die waspoeder ook kunt betalen met bond notes. We zouden eigenlijk dus USD 20 om moeten ruilen voor 60 bond notes en betalen 23 bond note dollars voor de waspoeder. Dan kost de kilo waspoeder ineens nog maar USD 7. Complex en raar.
De mensen hier krijgen hun salaris in bond notes tegen de koers van 1 =1. Voor hen is het leven onbetaalbaar geworden.
Het maakt ons erg droevig, omdat het de mensen die hun hoofd boven water proberen te houden met kleine handeltjes, nu helemaal niets meer verkopen. Op straat is veel handel weg op de markten is het rustig. De meeste spullen staan weer in de winkel (na een tekort), maar nu kan niemand ze meer betalen.
Waar dit heen moet gaan, weten we niet.
Maddy zal straks wat meer schrijven over haar bezigheden. Ik ben ondertussen druk bezig mijn activiteiten in deze regio af te sluiten. Veel laatste bezoeken. Ik zal niet meer terug komen in Zuid Soedan en Ethiopië. Ik zal deze landen missen. Morgen ga ik op een laatste bezoek aan Rwanda en over twee weken nog een keer naar Nairobi, maar hier liggen de banden me minder na aan het hart.
Dan naar Nederland. Maddy wordt 65 en daar willen we de nodige aandacht aan geven. We denken op 29 december in Nederland aan te komen. We blijven dan in ieder geval de hele maand januari samen in Nederland. Maddy zal de komende jaren meer in Nederland zijn en ik begin aan mijn laatste twee jaar bij het Rode Kruis met een verhuizing naar Myanmar.
Myanmar, Yangon, een hele verandering. Ik weet erg weinig van Azië, maar we hebben een goed team in de regio, in Manilla, Colombo en Bangkok. Het zal, meer dan nu, samenwerken worden met collega’s en daar kijk ik naar uit.
Naast Myanmar (80%) zal ik ook wat aandacht geven aan India (weinig activiteit, omdat we daar de gevangenissen niet in mogen) en de Maladiven. In dat laatste eilandenstaatje lijkt wat meer op de agenda te staan. Dit laatste lijkt zeker geen straf.
Het programma in Myanmar ziet er heel interessant uit. Ik heb daar erg veel zin in. Daarnaast natuurlijk de mooie mogelijkheid om betaald een geheel nieuwe cultuur te leren kennen. Mijn pensioenleeftijd wordt op deze manier 65.
We hebben afgesproken dat Maddy veel naar Azië komt en ik vaker naar Nederland. Laten we kijken hoe dat zal gaan. Voorlopig staan er conferenties op het programma in Bangkok, Manilla, Tokyo en Ulan Bator. Verder natuurlijk nog ons jaarlijkse uitstapje naar de ICPA (International Prisons and Correction Association) in Buenos Aires. Maddy zal uiteraard zoveel mogelijk meegaan.
We beloven na het Rode Kruis plechtig nooit meer te vliegen. Onze voetstap lijkt niet meer te compenseren.
Maar eerst krijgen we Simone nog op bezoek. Maddy gaat een goeie week met haar op stap. Naar Matopos, naar de Victoria Watervallen en naar Hwange National Park. Daarna ga ik, net voor Kerstmis, nog een paar dagen mee naar Kariba. We hebben daar als afscheid van Afrika een prachtige lodge geboekt in een nationaal park dat we alleen met een tocht van anderhalf uur per speedboot kunnen bereiken. We zijn benieuwd wat dat worden gaat.
Maddy en ik beginnen allebei te ervaren dat we wat ouder worden. Wat meer vermoeidheid, pijntjes hier en daar, eenspiertje dat wat meer protesteert. Aan de andere kant hebben we ok nog veel energie en dat is erg fijn. We wandelen veel. We proberen in goede vorm te blijven. Tot nu toe lukt dat en dat is fijn.
Maddy zal vanuit haar perspectief verder gaan met dit verhaal. Ik hoop jullie allemaal spoedig te zien hopelijk al eind december. Ik wens jullie een goede Kerst en een prima 2019.
Ja, lieve mensen, nog 5 weken Afrika. Afrika is toch wel een beetje in ons gaan zitten en het zal niet makkelijk zijn dat los te laten. Ik kan erg genieten hier van het lekkere weer, van de prachtige natuur, van de wild life en van de birds, maar vooral toch van de mensen en hoe ze in het leven staan. Over het algemeen zijn ze erg aardig, behulpzaam en goedlachs, ze hebben nooit haast en zijn altijd in voor een praatje. Zeker er wordt ook gemopperd en zelfs net zoals wij Nederlanders ook over het weer. Ze leven vandaag en morgen zien ze wel weer verder. Plannen, afspraken maken ,organiseren is lastig. Ze stellen zich ook erg afhankelijk op en hopen maar dat God, Allah of wie dan ook hun helpt. Iedereen gelooft.
Ik vind het niet zo erg om Zimbabwe gedag te zeggen. Het is zeker niet mijn favoriete Afrikaanse land. Dat komt enerzijds natuurlijk door de moeilijke politieke en economische situatie waarin ze nu weer zitten. Ze zitten nu denk ik op een bodem en de meeste mensen weten niet hoe ze hier uit zullen komen. Anderzijds voel ik hier ook de apartheid om me heen. Ben ook bang dat ze mij als een van de Rhodesiërs zien!! En zo voel ik mij absoluut niet. Rhodesiërs mengen zich niet gemakkelijk met de Zimbabwanen, ze nemen ze wel in dienst maar niet op in hun vriendenkring.
Ik moet nog tot 5 December werken. En eigenlijk nog best veel doen. Een workshop geven, aan de ouders en de care givers van de kinderen op Cheshire. Ik moet nog een klein tripje maken naar Masvingo, beetje centraal Zimbabwe, waar de bekende Zimbabwean Ruins zijn. Die tripjes maak ik om de trainees op te zoeken op hun werkplekken en te kijken hoe ze het geleerde in praktijk brengen. Ik heb er al 2 gemaakt een naar het zuiden een naar het oosten en nu dus naar het midden. Dan heb ik ze allemaal ( 19 ) bezocht. Deze tripjes brengen me op meer rurale plekken en zetten me ineens weer 30 jaar terug. Mijn klinieken die ik deed voor de MAP in Malawi. Ok het is niet meer allemaal dirt road, maar vaak wel slechte wegen, naar ziekenhuizen, oftewel missie oftewel government, maar precies dezelfde ziekenhuizen qua bouw als in Malawi. Ik zie daar ook weer exact dezelfde kinderen, in ruimtes die nu wel fysio unit heten en waar van allerlei fitness apparaten in staan. Dat is nieuw. Gelukkig is er ergens nog wel een plekje waar een matras neergelegd kan worden en ik breng altijd speeltjes ( met dank ook aan Marije) mee. Bij de huisbezoeken kom ik via de stoffige weggetjes toch weer in de hutjes terecht. Niet zo heel veel veranderd in al die jaren. Sterker nog Zimbabwe is beter geweest, maar zakt steeds verder terug naar af. Er schijnen hier rehab villages geweest te zijn, waar naast de rehab technician, waar ik nu mee werk, nog fysio- en ergotherapeuten waren en waar kinderen met hun verzorger, konden revalideren. De out clinics die er waren zijn er nu nagenoeg niet meer, er zijn geen auto’s meer beschikbaar. De ergo’s en fysio’s zijn ook verdwenen. Enorme brain drain..naar de stad maar ook naar Zuid Afrika en Zambia.
Ik ben niet ontevreden met wat de rehab technicians me hebben laten zien. Ze zijn blij met de nieuwe materialen, ik denk dat ze toe waren aan nieuwe input, en ze worden dan ook goed gebruikt.
Ik ben erg blij dat ik dit project nog heb kunnen doen. Het geeft me een goed inzicht waar Zimbabwe nu staat. En hoe het met de revalidatie gesteld is.
Hoe leuk ik het werken hier ook gevonden heb, heb ik toch besloten niet mee te gaan naar Myanmar en daar op zoek te gaan naar werk.. Ik ga me weer nestelen in de Kattenbosch. Ik wil weer dichter bij de kinderen ( hoewel natuurlijk grote ) zijn. Ik ga voor een groot deel met pensioen. Ik ben nog wel in voor project werk of het geven van trainingen in Ethiopië en Zimbabwe. Ik kijk wat er op mijn pad komt. Ga niet op zoek meer. Ik wordt per slot ook 65…. En we zijn net weer thuis op de dertigste dus, dus kom gerust langs, taart en snackjes en de natjes zullen er zijn…
Maar eerst nog lekker op vakantie met Simone…nog even genieten samen met haar van al het mooie hier..
Wij wensen jullie een heel fijne Kerst en al het goede voor 2019. We kijken er naar uit om jullie allemaal weer spoedig te zien
Lieve groet,
Paul en Maddy
Lieve vrienden en vriendinnen,
Het einde van het jaar nadert en zo ook het einde van ons twee jarig verblijf in Zimbabwe. Na twee jaar wonen en werken in dit land, laten we het achter met gemengde gevoelens.
Murw gemaakt door jaren Mugabe, een staatsgreep die geen staatsgreep mocht heten, die nieuwe hoop bracht en nu meer van hetzelfde brengt. Economische rampspoed waaronder de grote meerderheid van de mensen zwaar te lijden heeft. Financieel zit dit land aan de grond. De enige oplossing voor decennia economisch wanbeleid is nog meer ellende. Meer mensen zullen hun baan kwijt raken, vooral veel (semi) ambtenaren (die er veel te veel zijn), zonder uitzicht op een andere baan.
Er zijn in Zimbabwe drie soorten valuta in omgang waar mensen dagelijks mee te maken hebben. De US Dollar, de Bond Note en Eco Cash. Op de Bond Note (een bankbiljet dat alleen geldig is in Zimbabwe), staat dat hij goed is voor een US Dollar, maar feitelijk kun je dollars kopen tegen een koers van drie bond notes voor een dollar. Eco Cash is geld op je telefoon account. Daar kun je ook mee betalen, maar het is giraal geld en je krijgt er geen bankbiljetten voor. De omwisselrate voor dollar vanuit Eco Cash is nog beroerder.
Ondertussen doet men in de supermarkt aan de kassa alsof het allemaal dezelfde waarde heeft, namelijk 1 usd.
Gisteren waren we in de winkel. We zagen daar dat een kilo waspoeder voor de wasmachine nu 23 dollar kost. Dat komt omdat je die waspoeder ook kunt betalen met bond notes. We zouden eigenlijk dus USD 20 om moeten ruilen voor 60 bond notes en betalen 23 bond note dollars voor de waspoeder. Dan kost de kilo waspoeder ineens nog maar USD 7. Complex en raar.
De mensen hier krijgen hun salaris in bond notes tegen de koers van 1 =1. Voor hen is het leven onbetaalbaar geworden.
Het maakt ons erg droevig, omdat het de mensen die hun hoofd boven water proberen te houden met kleine handeltjes, nu helemaal niets meer verkopen. Op straat is veel handel weg op de markten is het rustig. De meeste spullen staan weer in de winkel (na een tekort), maar nu kan niemand ze meer betalen.
Waar dit heen moet gaan, weten we niet.
Maddy zal straks wat meer schrijven over haar bezigheden. Ik ben ondertussen druk bezig mijn activiteiten in deze regio af te sluiten. Veel laatste bezoeken. Ik zal niet meer terug komen in Zuid Soedan en Ethiopië. Ik zal deze landen missen. Morgen ga ik op een laatste bezoek aan Rwanda en over twee weken nog een keer naar Nairobi, maar hier liggen de banden me minder na aan het hart.
Dan naar Nederland. Maddy wordt 65 en daar willen we de nodige aandacht aan geven. We denken op 29 december in Nederland aan te komen. We blijven dan in ieder geval de hele maand januari samen in Nederland. Maddy zal de komende jaren meer in Nederland zijn en ik begin aan mijn laatste twee jaar bij het Rode Kruis met een verhuizing naar Myanmar.
Myanmar, Yangon, een hele verandering. Ik weet erg weinig van Azië, maar we hebben een goed team in de regio, in Manilla, Colombo en Bangkok. Het zal, meer dan nu, samenwerken worden met collega’s en daar kijk ik naar uit.
Naast Myanmar (80%) zal ik ook wat aandacht geven aan India (weinig activiteit, omdat we daar de gevangenissen niet in mogen) en de Maladiven. In dat laatste eilandenstaatje lijkt wat meer op de agenda te staan. Dit laatste lijkt zeker geen straf.
Het programma in Myanmar ziet er heel interessant uit. Ik heb daar erg veel zin in. Daarnaast natuurlijk de mooie mogelijkheid om betaald een geheel nieuwe cultuur te leren kennen. Mijn pensioenleeftijd wordt op deze manier 65.
We hebben afgesproken dat Maddy veel naar Azië komt en ik vaker naar Nederland. Laten we kijken hoe dat zal gaan. Voorlopig staan er conferenties op het programma in Bangkok, Manilla, Tokyo en Ulan Bator. Verder natuurlijk nog ons jaarlijkse uitstapje naar de ICPA (International Prisons and Correction Association) in Buenos Aires. Maddy zal uiteraard zoveel mogelijk meegaan.
We beloven na het Rode Kruis plechtig nooit meer te vliegen. Onze voetstap lijkt niet meer te compenseren.
Maar eerst krijgen we Simone nog op bezoek. Maddy gaat een goeie week met haar op stap. Naar Matopos, naar de Victoria Watervallen en naar Hwange National Park. Daarna ga ik, net voor Kerstmis, nog een paar dagen mee naar Kariba. We hebben daar als afscheid van Afrika een prachtige lodge geboekt in een nationaal park dat we alleen met een tocht van anderhalf uur per speedboot kunnen bereiken. We zijn benieuwd wat dat worden gaat.
Maddy en ik beginnen allebei te ervaren dat we wat ouder worden. Wat meer vermoeidheid, pijntjes hier en daar, eenspiertje dat wat meer protesteert. Aan de andere kant hebben we ok nog veel energie en dat is erg fijn. We wandelen veel. We proberen in goede vorm te blijven. Tot nu toe lukt dat en dat is fijn.
Maddy zal vanuit haar perspectief verder gaan met dit verhaal. Ik hoop jullie allemaal spoedig te zien hopelijk al eind december. Ik wens jullie een goede Kerst en een prima 2019.
Ja, lieve mensen, nog 5 weken Afrika. Afrika is toch wel een beetje in ons gaan zitten en het zal niet makkelijk zijn dat los te laten. Ik kan erg genieten hier van het lekkere weer, van de prachtige natuur, van de wild life en van de birds, maar vooral toch van de mensen en hoe ze in het leven staan. Over het algemeen zijn ze erg aardig, behulpzaam en goedlachs, ze hebben nooit haast en zijn altijd in voor een praatje. Zeker er wordt ook gemopperd en zelfs net zoals wij Nederlanders ook over het weer. Ze leven vandaag en morgen zien ze wel weer verder. Plannen, afspraken maken ,organiseren is lastig. Ze stellen zich ook erg afhankelijk op en hopen maar dat God, Allah of wie dan ook hun helpt. Iedereen gelooft.
Ik vind het niet zo erg om Zimbabwe gedag te zeggen. Het is zeker niet mijn favoriete Afrikaanse land. Dat komt enerzijds natuurlijk door de moeilijke politieke en economische situatie waarin ze nu weer zitten. Ze zitten nu denk ik op een bodem en de meeste mensen weten niet hoe ze hier uit zullen komen. Anderzijds voel ik hier ook de apartheid om me heen. Ben ook bang dat ze mij als een van de Rhodesiërs zien!! En zo voel ik mij absoluut niet. Rhodesiërs mengen zich niet gemakkelijk met de Zimbabwanen, ze nemen ze wel in dienst maar niet op in hun vriendenkring.
Ik moet nog tot 5 December werken. En eigenlijk nog best veel doen. Een workshop geven, aan de ouders en de care givers van de kinderen op Cheshire. Ik moet nog een klein tripje maken naar Masvingo, beetje centraal Zimbabwe, waar de bekende Zimbabwean Ruins zijn. Die tripjes maak ik om de trainees op te zoeken op hun werkplekken en te kijken hoe ze het geleerde in praktijk brengen. Ik heb er al 2 gemaakt een naar het zuiden een naar het oosten en nu dus naar het midden. Dan heb ik ze allemaal ( 19 ) bezocht. Deze tripjes brengen me op meer rurale plekken en zetten me ineens weer 30 jaar terug. Mijn klinieken die ik deed voor de MAP in Malawi. Ok het is niet meer allemaal dirt road, maar vaak wel slechte wegen, naar ziekenhuizen, oftewel missie oftewel government, maar precies dezelfde ziekenhuizen qua bouw als in Malawi. Ik zie daar ook weer exact dezelfde kinderen, in ruimtes die nu wel fysio unit heten en waar van allerlei fitness apparaten in staan. Dat is nieuw. Gelukkig is er ergens nog wel een plekje waar een matras neergelegd kan worden en ik breng altijd speeltjes ( met dank ook aan Marije) mee. Bij de huisbezoeken kom ik via de stoffige weggetjes toch weer in de hutjes terecht. Niet zo heel veel veranderd in al die jaren. Sterker nog Zimbabwe is beter geweest, maar zakt steeds verder terug naar af. Er schijnen hier rehab villages geweest te zijn, waar naast de rehab technician, waar ik nu mee werk, nog fysio- en ergotherapeuten waren en waar kinderen met hun verzorger, konden revalideren. De out clinics die er waren zijn er nu nagenoeg niet meer, er zijn geen auto’s meer beschikbaar. De ergo’s en fysio’s zijn ook verdwenen. Enorme brain drain..naar de stad maar ook naar Zuid Afrika en Zambia.
Ik ben niet ontevreden met wat de rehab technicians me hebben laten zien. Ze zijn blij met de nieuwe materialen, ik denk dat ze toe waren aan nieuwe input, en ze worden dan ook goed gebruikt.
Ik ben erg blij dat ik dit project nog heb kunnen doen. Het geeft me een goed inzicht waar Zimbabwe nu staat. En hoe het met de revalidatie gesteld is.
Hoe leuk ik het werken hier ook gevonden heb, heb ik toch besloten niet mee te gaan naar Myanmar en daar op zoek te gaan naar werk.. Ik ga me weer nestelen in de Kattenbosch. Ik wil weer dichter bij de kinderen ( hoewel natuurlijk grote ) zijn. Ik ga voor een groot deel met pensioen. Ik ben nog wel in voor project werk of het geven van trainingen in Ethiopië en Zimbabwe. Ik kijk wat er op mijn pad komt. Ga niet op zoek meer. Ik wordt per slot ook 65…. En we zijn net weer thuis op de dertigste dus, dus kom gerust langs, taart en snackjes en de natjes zullen er zijn…
Maar eerst nog lekker op vakantie met Simone…nog even genieten samen met haar van al het mooie hier..
Wij wensen jullie een heel fijne Kerst en al het goede voor 2019. We kijken er naar uit om jullie allemaal weer spoedig te zien
Lieve groet,
Paul en Maddy
-
25 November 2018 - 07:56
Yvonne:
Lieve mensen,
Wat een mooi verslag. Dankjulliewel.
Hier verandert niets -
25 November 2018 - 08:48
Ton Bruggeling:
Weer een indrukwekkend verslag, ben benieuwd of jullie straks na de 65 kunnen stoppen met reizen , ontdekken en de wereld een beetje beter maken, heb veel respect en bewondering voor jullie in den vreemde. Zoals hierboven aangegeven verandert er niet zo veeel, behalve jammer dat het egoïsme steeds meer terrein wint, zullen jullie ook weer aan moeten wennen. Laatste maand in Afrika , zorg ook goed voor jullie zelf , blijf gezond, alvast fijne feestdagen , groeten uit de Brabanthoeven , Ton en Sannie et al. -
25 November 2018 - 10:37
Arthur Kuilboer:
dag Maddy en Paul,
Nou weer ene mooi verslag al lees ik er vooral weemoed uit en dat kan ik wel begrijpen. Het lijkt me heel lastig om de plek waar je woont en leeft naar de bliksem te zien gaan door mismanagement en corruptie. Zo heel veel beter is het hier nu ook weer niet, ook veel onbenul in de maatschappij en politiek, dus maak je niet blij met een dode mus. Wel heel fijn om jullie eind van het jaar te zien en te spreken.
Tot dan!
Groet
Arthur -
25 November 2018 - 12:33
Antoon:
Lieve Paul en Maddy, weer indrukwekkend om te lezen hoe jullie daar leven en werken.
Fijn dat Maddy haar keuzes kan maken en deels met pensioen gaat... er is hier ook voldoende te doen hoor!
Succes met de laatste weken daar in die voor mij ongelofelijk corrupte en kapotgemaakte maatschappij; opnieuw onthutsend te beseffen hoeveel onbenullen/slechte mensen leider kunnen worden van een land.
We komen graag vieren en borrelen op 30 december
Antoon en Hetty -
25 November 2018 - 15:30
Greet:
Lieve Paul en Maddy,
Bedankt voor het heldere verslag. Goed te horen dat jullie datgene waar jullie mee bezig zijn geweest ook naar tevredenheid af kunnen sluiten. Triest om te horen dat het voor de lokale mensen alsmaar lastiger wordt om te survivallen. Gek als ik dan denk aan ons vertrek uit Zimbabwe in 1989 dat het toen al slechter ging en dat lijkt alweer zo lang geleden. Fijn dat jullie straks weer even gaan vertoeven in de Kattenbos, dat praat wat gemakkelijker. Wij komen graag naar je feestje Maddy, dus tot gauw dan en geniet van het verblijf van Simone. Liefs Greet en groetjes van Mari. -
25 November 2018 - 17:50
Stefan:
beste Paul en Maddy,
wat een boeiende tijd, en wat een droevenis in Zimbabwe. Ik herken wat jullie schrijven over Afrika en de Afrikanen (hoewel daar weer veel verschillen zijn tussen landen en stammen): vieindelijk, maken zich niet echt druk en leven bij de dag.
we komen in principe naar jullie feestje de 30e, en ach, 65jaar, nog een leven te gaan, toch!
tot snel, hartelijke groet, ook van Brigitte
Stefan -
26 November 2018 - 07:00
Mies Knottenbelt:
Hallo Paul/Maddy,
Always great to read your news, thank you!
To say that we have Phoebe at home again, as she was unsuccessful at getting a work visa to honour her contract, having already worked in Tanzania on a really interesting job for 2 and a bit years in return for her expenses. As we do here (!), they too seem to be throwing people out, mostly randomly, often at short notice, and often against their own good.... Hmm. It is nice to have her home, though, she has overcome her disappointment and frustration, and is working a new interesting job again. At 25 there are lots of possibilities and no real hurry!
All is going very well with everybody else, and we are looking forward to coming together in the festive season, to welcome the new year ahead!
Not sure when the next trip to NL will be, but will be sure to try and coordinate with a visit to you if possible.
Happy birthday Maddy, when it comes, have a great last trip, and all the best to everybody else!
Mies
-
26 November 2018 - 11:20
Vincent En Corrie:
De twee jaar Zimbabwe alweer bijna voorbij. Wat is er veel gebeurd, fijn dat vanuit jullie gezichtspunt te horen en hoe triest voor de mensen daar. Paul mooie plannen voor de laatste jaren voor je pensioen en Maddy wat meer in Nederland, nog veel reizen! Een fijne tijd gewenst met het afscheid nemen van je leven in Afrika. Hartelijke groeten en tot ziens, Vincent en Corrie -
27 November 2018 - 15:13
Gerda:
Lieve Pau en Maddy,
wat een mooi verslag weer, indrukwekkend zoals jullie met de situatie omgaan. Ik hoop dat jullie de periode in Afrika goed kunnen afsluiten met zijn twee en er mooie herinneringen aan overhouden. Ik stuur nog een email naar Paul. Ik lees dat hij naar Myanmar gaat en in Yangon gaat wonen. Ik ken daar een Nederlands echtpaar dat daar werkt, hij heeft goede toegang tot de bobo's, de gevangenissen en werkkampen. Wie weet nuttig.
De verjaardag van Maddy zal ik niet bijwonen, ik heb dan zelf een jarige broer. Maar wie weet zien we elkaar in januari. Alvast van harte gefeliciteerd!
Liefs en hou je taai!
Gerda
-
27 November 2018 - 17:55
Niek En Saskia:
Lieve Paul en Maddy,
Mooi beschreven verhalen over jullie leven daar, maar ook over de triestheid van Zimbabwe. Gelukkig heeft Afrika in de geschiedenis altijd weer veerkracht getoond, hopelijk komen de mensen hier ook weer doorheen. Mooi ook om te lezen hoe jullie weer invulling voor de volgende levensfase hebben bedacht, ben benieuwd hoe Azie bevalt aan ' die hard' Afrika liefhebbers'. Lijkt me een uitdagende werkomgeving, Paul! We komen graag de 65e van Maddy helpen vieren! Veel liefs, Niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
