Hallo lieve vrienden
Door: Maddy
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
27 Oktober 2013 | Ethiopië, Addis Abeba
Hallo lieve vrienden,
Hier zit ik dan, en om jullie even jaloers te maken, onder een prachtige blauwe hemel , buiten en hoor het getik van een hamer om mijn hangmat de finishing touch te geven. Hij hangt nu!! En ik blijf ook hangen!!
Net op tijd want van de week hebben ze ( ik weet niet wie) de kraan uitgezet en is het gewoon droog en elke dag een stralend blauwe hemel. De regen is voorbij. Juli en augustus waren wat dat betreft erg slechte maanden, dan heb je hier erge regens en is het tijdens de regens ook koud. Dus als je wilt komen, kom dan niet in juli / augustus.
Ik ben nu zo’n 5 maanden hier en begin een beetje te settelen. In het begin, ook omdat ik me nauwelijks op Ethiopie had voorbereid, dacht ik vaak, waar ben ik nu beland en wat doe ik hier. Ik kwam natuurlijke vanuit nederland , na een hectische tijd, het afronden van de praktijk en het huis opruimen, ineens voor mijn gevoel hier. Heb me toen eigenlijk alleen maar bezig gehouden met mijn omgeving verkennen en de cursus in Juba ( zuid-soedan) voor bereiden.
Juba was leuk. Ik heb een cursus over normale motorische ontwikkeling gegeven aan studenten fysiotherapie aan de opleiding daar. Een groep van 12 studenten. Die opleiding is opgezet door een italiaanse vrijwilligers organisatie, (OVCI) in samenwerking met Usratuna, een revalidatiecentrum dat gedraaid wordt door een itliaanse congregatie. Er zitten dus een 5 tal zusters en een aantal vrijwilligers die daar het centrum en de opleiding draaiende houden.
Ze vliegen dan regelmatig gastdocenten in vanuit Italie, ik was eigenlijk de eerste nederlandse.
Ik was vorig jaar toen ik Paul bezocht in Juba hier terecht gekomen. Het is een gedegen draaiend revalidatie programma, met een workshop en ook met een logopedist en cbr team. Ik was eigenlijk wel onder de indruk, hoe dat liep. Geen grote getale maar wel degelijk werk.
Terug van Juba heb ik me gericht op ons huis. We kregen een huis toegewezen, zal proberen fotoos bij te leveren!! Dat huis moest naar de maatstaven van het ICRC ingericht worden. Dat heeft wat tijd en kruim gekost, en dat is eigenlijk nog steeds niet helemaal gelukt. Maar het huisje is heerlijk, en we voelen ons er erg thuis. De rest zal wel een keer komen. Vorige week hebben we de pomp voor de water druk gekregen, en nu is de douche echt heerlijk, een geweldige straal warm water dendert nu naar beneden, maar zoo hard dat de douche kop weer uit elkaar viel. Ook weer gemaakt.
Ik hoop nu wat meer thuis te zijn, want eigenlijk ben ik zo’n beetje non-stop bezig geweest.
Na Juba kwam het hele gebeuren met dar2go, waar ik toch gauw zo’n 5-6 weken mee zoet ben geweest, waarvan 2 weken hier in Addis en 3 weken in Menagesha een plekje 20km hier vandaan.
Dare2go is een jongeren organisatie die jongeren de gelegenheid geeft om kennis te maken met andere werelden en culturen om ze meer een werleldburger te maken en om ontwikkelings samenwerking onder de aandacht te brengen. Dit oa door groepsreizen maar ook individuele stage programma’s.
Waar ik aan meegedaan heb was een groepsreis naar Ethiopie, met jongeren tussen de 18-25 jaar, waarvan de helft een lichamelijke beperking had. Ik kwam daar toevallig via een collega mee in aanraking en omdat ik al in addis zou zijn was ik een gemakkelijk aanvulling op de begeleiding. Ik zou van tevoren het programma nog een keer door spreken en checken op een aantal punten. Dat bleek achteraf nog een hele klus te zijn, waar ik 2 weken mee bezig ben geweest. Het was wel erg leuk om te doen, omdat er zo een hele hoop deuren open gingen op het gebied van revalidatie en cbr. Ik heb daarmee dus ook een mooi netwerkje opgebouwd.
De 3 weken op Menagesha waren ook erg boeiend. Menagesha is een revalidatiecentrum dat onder de chesire services een landelijke organisatie voor revalidatie programma’s valt. Het centrum heeft een indrukwekkende orthopedische werkplaats, waar ze prachtige pro en orthesis kunnen maken. Deze werkplaats is weer opgezet door de ICRC. Verder hebben ze er een afd. fysiotherapie er is een aktiviteiten begeleidster , en er is een leerkracht. Ja voor hen die erbij waren, even deze noot, ik was er onlangs voor een bezoek en de kinderen zaten waarempel in de klas met zijn allen!!! Van klein naar groot…Nieuwe leerkracht!!
Er zijn in dat centrum, gemiddeld zo’n 50 kinderen in de leeftijd van 5-18 jaar, met voornamelijk orthopedische/neurologische aandoeningen, zoals onbehandelde klompvoeten, oudere polio’s, en congenitale deformiteiten, amputaties etc.
Ze werken ook poliklinisch voornamelijk volwassenen met amputaties.
Ik moet zeggen het centrum draait redelijk geordend. Kinderen blijven er gemiddeld wel een maand of 8.
Op dit terrein werden onze jongeren in 2 zalen onder gebracht en we werden voorzien van ons natje en droogje. Ze zaten daar inderdaad ruim in het vel zogezegd er was plaats genoeg voor ons allen.
Onze jongeren hebben in die weken uitgebreid kennis kunnen maken met verschillende organisaties, die oa met mensen met een beperking werken en cbr programma’s of sport programma’s draaien, maar ze hebben ook kunnen discusieren met hiv jongeren en studenten met een beperking die hier studeren . We zijn een week met ze naar het zuiden gegaan, zodat ze ook nog een stukje van de Riftvaley hebben kunnen zien. Daar ook hebben we met een aantal organisaties kennis gemaakt die werken met mensen met een beperking. Ook een paar projecten van het Liliane fonds gezien, die mensen begeleiden met het opzetten van een bedrijfje.
Onze jongeren hebben dus een hele hoop gehoord en gezien en meegemaakt, ook gewoon op straat waar het wemelt van de mensen met een beperking die zich op krukken door deze stad voortbewegen. Maar ook een groot aantal die moeten rondkomen van het bedelen.
Ook op straat waar mensen onze mensen in grote getale aankeken, omdat ze waarschijnlijk nog nooit een blanke in een rolstoel hebben gezien..
Ik heb me wel gerealiseerd, dat onze jongeren met hun beperkingen in een land zoals Ethiopie toch wel een stukje teruggeworpen worden in hun onafhankelijkheid . Ze worden snel uitgerust met een rollator en daarnaast een rolstoel voor de lange afstand, met beiden kun je hier nauwelijks uit de voeten, waardoor ze een stuk immobieler werden, dan ze thuis gewend zijn.
Genoeg daarover, hoewel ik er nog veel meer over zou kunnen vertellen. Boeiend zei ik al, waren die weken..en vermoeiend.
Ik heb nog een ander klein bijbaantje, dat is bij wereldkinderen. Waar ik ouders begeleid die hier een kind komen ophalen voor adoptie. Deze ouders zijn dan een week of 4 hier en vinden het wel fijn om een nederlandstalig iemand te hebben waar ze op terug kunnen vallen.
Ik ga dan natuurlijk lekker aan de gang met het kind, die toch wel redelijk onder gestimuleerd zijn en een kleine ontwikkelings achterstand laten zien . Ik leer ze dan wat trucjes, hoe ze de kinderen kunnen stimuleren . Ik krijg soms een verzoek om een kindje in het voortraject te onderzoeken, omdat de medische gegevens vaag blijken of als er wat aan de hand is met het kind. Ook leuk.
Ik heb nu zo’n 4 ouderparen gehad, maar momenteel ligt het stil. Ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen.
Na dare2go ben ik even voor 3 weken in Nl geweest om de kinderen en anderen te zien. Dat was erg leuk en ik bofte met het weer, geen regen.. en heb dus allerlei leuke dingen kunnen doen, van een dagje naar zee en naar de sauna tot klaverjassen en wandelen, winkelen en de film in de kbscoop.
Ik kreeg in nl al het verzoek, of ik niet een deel van de kinder module in het master programma voor fysiotherapie op me zou willen nemen, in Gondar. ( = in het noorden van Ethiopie ). Ik had daar al wel wat over gehoord in mei, maar daarna niets meer, dus ik dacht dat dat niet meer zou doorgaan, maar wel dus en wel vanaf 16 oktober. Ik zat toen nog in nederland. Ik heb dus toen ik terugkwam als een gek het programma in elkaar gezet voor de onderwerpen die ik moest geven en ben op vrijdgag naar Gondar vertrokken. Dat is een mooie plaats in het noorden waar de universiteit zit voor fysio. Ik had een kleine mastergroep 4 stuks.
Dat was wel knus lesgeven en ook lekker intensief.
Ik ben wel een beetje geschrokken van het niveau en de manier waarop gewerkt wordt, daar in Gondar.
Er wordt absoluut niet gewerkt met een of andere vorm van data base. Er zijn een heleboel formulieren van testen maar ik heb bij niet een kind een ingevulde kaart of screening of verslag gezien.
Daar ben ik dus op gaan hameren. Ik heb ze de nodige evidence based tools gegeven en die met ze gedaan, zodat ze een gedegen assesment kunnen maken met duidelijke smart treatment goals. Ik heb ook aangeboden om in december nog een keer terug te komen om te zien of het een en ander geimplementeerd is en zodat ik er feedback op zou kunnen geven. Hoop maar dat ze van mijn aanbod gebruik willen maken.
Nu zit ik dus weer in Addis in ons huisje en eindelijk een keer samen. Ik heb intussen wel het een en ander van Ethiopie kunnen zien en meemaken. Ik vind het een boeiend en buitengewoon mooi land, met veel hystorische bezienswaardigheden, waarvan ik slechts een van de hoogtepuntjes heb gezien. Ik vind het geweldig dat ik hier gewoon mag rondlopen en mag zijn en verder mag kennismaken met het land en de mensen die er wonen, met hun cultuur en taal.
En ik zal proberen jullie wat vaker te laten meegenieten.
Hele lieve en warme groet Maddy
Hier zit ik dan, en om jullie even jaloers te maken, onder een prachtige blauwe hemel , buiten en hoor het getik van een hamer om mijn hangmat de finishing touch te geven. Hij hangt nu!! En ik blijf ook hangen!!
Net op tijd want van de week hebben ze ( ik weet niet wie) de kraan uitgezet en is het gewoon droog en elke dag een stralend blauwe hemel. De regen is voorbij. Juli en augustus waren wat dat betreft erg slechte maanden, dan heb je hier erge regens en is het tijdens de regens ook koud. Dus als je wilt komen, kom dan niet in juli / augustus.
Ik ben nu zo’n 5 maanden hier en begin een beetje te settelen. In het begin, ook omdat ik me nauwelijks op Ethiopie had voorbereid, dacht ik vaak, waar ben ik nu beland en wat doe ik hier. Ik kwam natuurlijke vanuit nederland , na een hectische tijd, het afronden van de praktijk en het huis opruimen, ineens voor mijn gevoel hier. Heb me toen eigenlijk alleen maar bezig gehouden met mijn omgeving verkennen en de cursus in Juba ( zuid-soedan) voor bereiden.
Juba was leuk. Ik heb een cursus over normale motorische ontwikkeling gegeven aan studenten fysiotherapie aan de opleiding daar. Een groep van 12 studenten. Die opleiding is opgezet door een italiaanse vrijwilligers organisatie, (OVCI) in samenwerking met Usratuna, een revalidatiecentrum dat gedraaid wordt door een itliaanse congregatie. Er zitten dus een 5 tal zusters en een aantal vrijwilligers die daar het centrum en de opleiding draaiende houden.
Ze vliegen dan regelmatig gastdocenten in vanuit Italie, ik was eigenlijk de eerste nederlandse.
Ik was vorig jaar toen ik Paul bezocht in Juba hier terecht gekomen. Het is een gedegen draaiend revalidatie programma, met een workshop en ook met een logopedist en cbr team. Ik was eigenlijk wel onder de indruk, hoe dat liep. Geen grote getale maar wel degelijk werk.
Terug van Juba heb ik me gericht op ons huis. We kregen een huis toegewezen, zal proberen fotoos bij te leveren!! Dat huis moest naar de maatstaven van het ICRC ingericht worden. Dat heeft wat tijd en kruim gekost, en dat is eigenlijk nog steeds niet helemaal gelukt. Maar het huisje is heerlijk, en we voelen ons er erg thuis. De rest zal wel een keer komen. Vorige week hebben we de pomp voor de water druk gekregen, en nu is de douche echt heerlijk, een geweldige straal warm water dendert nu naar beneden, maar zoo hard dat de douche kop weer uit elkaar viel. Ook weer gemaakt.
Ik hoop nu wat meer thuis te zijn, want eigenlijk ben ik zo’n beetje non-stop bezig geweest.
Na Juba kwam het hele gebeuren met dar2go, waar ik toch gauw zo’n 5-6 weken mee zoet ben geweest, waarvan 2 weken hier in Addis en 3 weken in Menagesha een plekje 20km hier vandaan.
Dare2go is een jongeren organisatie die jongeren de gelegenheid geeft om kennis te maken met andere werelden en culturen om ze meer een werleldburger te maken en om ontwikkelings samenwerking onder de aandacht te brengen. Dit oa door groepsreizen maar ook individuele stage programma’s.
Waar ik aan meegedaan heb was een groepsreis naar Ethiopie, met jongeren tussen de 18-25 jaar, waarvan de helft een lichamelijke beperking had. Ik kwam daar toevallig via een collega mee in aanraking en omdat ik al in addis zou zijn was ik een gemakkelijk aanvulling op de begeleiding. Ik zou van tevoren het programma nog een keer door spreken en checken op een aantal punten. Dat bleek achteraf nog een hele klus te zijn, waar ik 2 weken mee bezig ben geweest. Het was wel erg leuk om te doen, omdat er zo een hele hoop deuren open gingen op het gebied van revalidatie en cbr. Ik heb daarmee dus ook een mooi netwerkje opgebouwd.
De 3 weken op Menagesha waren ook erg boeiend. Menagesha is een revalidatiecentrum dat onder de chesire services een landelijke organisatie voor revalidatie programma’s valt. Het centrum heeft een indrukwekkende orthopedische werkplaats, waar ze prachtige pro en orthesis kunnen maken. Deze werkplaats is weer opgezet door de ICRC. Verder hebben ze er een afd. fysiotherapie er is een aktiviteiten begeleidster , en er is een leerkracht. Ja voor hen die erbij waren, even deze noot, ik was er onlangs voor een bezoek en de kinderen zaten waarempel in de klas met zijn allen!!! Van klein naar groot…Nieuwe leerkracht!!
Er zijn in dat centrum, gemiddeld zo’n 50 kinderen in de leeftijd van 5-18 jaar, met voornamelijk orthopedische/neurologische aandoeningen, zoals onbehandelde klompvoeten, oudere polio’s, en congenitale deformiteiten, amputaties etc.
Ze werken ook poliklinisch voornamelijk volwassenen met amputaties.
Ik moet zeggen het centrum draait redelijk geordend. Kinderen blijven er gemiddeld wel een maand of 8.
Op dit terrein werden onze jongeren in 2 zalen onder gebracht en we werden voorzien van ons natje en droogje. Ze zaten daar inderdaad ruim in het vel zogezegd er was plaats genoeg voor ons allen.
Onze jongeren hebben in die weken uitgebreid kennis kunnen maken met verschillende organisaties, die oa met mensen met een beperking werken en cbr programma’s of sport programma’s draaien, maar ze hebben ook kunnen discusieren met hiv jongeren en studenten met een beperking die hier studeren . We zijn een week met ze naar het zuiden gegaan, zodat ze ook nog een stukje van de Riftvaley hebben kunnen zien. Daar ook hebben we met een aantal organisaties kennis gemaakt die werken met mensen met een beperking. Ook een paar projecten van het Liliane fonds gezien, die mensen begeleiden met het opzetten van een bedrijfje.
Onze jongeren hebben dus een hele hoop gehoord en gezien en meegemaakt, ook gewoon op straat waar het wemelt van de mensen met een beperking die zich op krukken door deze stad voortbewegen. Maar ook een groot aantal die moeten rondkomen van het bedelen.
Ook op straat waar mensen onze mensen in grote getale aankeken, omdat ze waarschijnlijk nog nooit een blanke in een rolstoel hebben gezien..
Ik heb me wel gerealiseerd, dat onze jongeren met hun beperkingen in een land zoals Ethiopie toch wel een stukje teruggeworpen worden in hun onafhankelijkheid . Ze worden snel uitgerust met een rollator en daarnaast een rolstoel voor de lange afstand, met beiden kun je hier nauwelijks uit de voeten, waardoor ze een stuk immobieler werden, dan ze thuis gewend zijn.
Genoeg daarover, hoewel ik er nog veel meer over zou kunnen vertellen. Boeiend zei ik al, waren die weken..en vermoeiend.
Ik heb nog een ander klein bijbaantje, dat is bij wereldkinderen. Waar ik ouders begeleid die hier een kind komen ophalen voor adoptie. Deze ouders zijn dan een week of 4 hier en vinden het wel fijn om een nederlandstalig iemand te hebben waar ze op terug kunnen vallen.
Ik ga dan natuurlijk lekker aan de gang met het kind, die toch wel redelijk onder gestimuleerd zijn en een kleine ontwikkelings achterstand laten zien . Ik leer ze dan wat trucjes, hoe ze de kinderen kunnen stimuleren . Ik krijg soms een verzoek om een kindje in het voortraject te onderzoeken, omdat de medische gegevens vaag blijken of als er wat aan de hand is met het kind. Ook leuk.
Ik heb nu zo’n 4 ouderparen gehad, maar momenteel ligt het stil. Ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen.
Na dare2go ben ik even voor 3 weken in Nl geweest om de kinderen en anderen te zien. Dat was erg leuk en ik bofte met het weer, geen regen.. en heb dus allerlei leuke dingen kunnen doen, van een dagje naar zee en naar de sauna tot klaverjassen en wandelen, winkelen en de film in de kbscoop.
Ik kreeg in nl al het verzoek, of ik niet een deel van de kinder module in het master programma voor fysiotherapie op me zou willen nemen, in Gondar. ( = in het noorden van Ethiopie ). Ik had daar al wel wat over gehoord in mei, maar daarna niets meer, dus ik dacht dat dat niet meer zou doorgaan, maar wel dus en wel vanaf 16 oktober. Ik zat toen nog in nederland. Ik heb dus toen ik terugkwam als een gek het programma in elkaar gezet voor de onderwerpen die ik moest geven en ben op vrijdgag naar Gondar vertrokken. Dat is een mooie plaats in het noorden waar de universiteit zit voor fysio. Ik had een kleine mastergroep 4 stuks.
Dat was wel knus lesgeven en ook lekker intensief.
Ik ben wel een beetje geschrokken van het niveau en de manier waarop gewerkt wordt, daar in Gondar.
Er wordt absoluut niet gewerkt met een of andere vorm van data base. Er zijn een heleboel formulieren van testen maar ik heb bij niet een kind een ingevulde kaart of screening of verslag gezien.
Daar ben ik dus op gaan hameren. Ik heb ze de nodige evidence based tools gegeven en die met ze gedaan, zodat ze een gedegen assesment kunnen maken met duidelijke smart treatment goals. Ik heb ook aangeboden om in december nog een keer terug te komen om te zien of het een en ander geimplementeerd is en zodat ik er feedback op zou kunnen geven. Hoop maar dat ze van mijn aanbod gebruik willen maken.
Nu zit ik dus weer in Addis in ons huisje en eindelijk een keer samen. Ik heb intussen wel het een en ander van Ethiopie kunnen zien en meemaken. Ik vind het een boeiend en buitengewoon mooi land, met veel hystorische bezienswaardigheden, waarvan ik slechts een van de hoogtepuntjes heb gezien. Ik vind het geweldig dat ik hier gewoon mag rondlopen en mag zijn en verder mag kennismaken met het land en de mensen die er wonen, met hun cultuur en taal.
En ik zal proberen jullie wat vaker te laten meegenieten.
Hele lieve en warme groet Maddy
-
27 Oktober 2013 - 20:11
Yvonne:
Wauw, wat veeel! Je mag best kleinere stukjes en dan vaker sturen van mij. Ik kan me zo voorstellen dan het in het begin ook nog wat overwekdigend is, zodat het moeilijk is meteen afstand te nemen en het als samenhangend verhaal op te schrijven. Dit is wel prachtig. Dankjewel voor een mooi inkijkje in je leven daar.
Liefs Yvonne -
28 Oktober 2013 - 10:43
Dominic En Nienke:
Hoi Maddy, wat een pracht verhaal. Geweldig dat je je daar al redelijk hebt in kunnen burgeren in een totaal andere wereld en cultuur. Zeer interessant, lijkt me. Volgens mij kom je handen en tijd te kort met al jouw werkzaamheden en de onverwachte zaken die dan weer op je weg komen. Wel een enorme uitdaging waar je veel voldoening uit kunt krijgen.
Leuk huisje hebben jullie, ziet er gezellig uit. Straalt een beetje vakantiesfeer uit. Wel wat anders dan die container waar Paul in begonnen is vorig jaar.
Hier heerst op dit moment helemaal geen vakantiesfeer. Er woedt een stevige herfststorm over Nederland met windkrachten tot 10 en windsnelheden tot 130 km/uur. Er is weercode "rood" afgegeven. Heftig! Wel met een temperatuur van 16°C. Apart is dat. Verder gaat hier alles wel z'n gangetje in een heel andere sfeer als waar jullie je nu in bevinden. Grote discussies of Zwarte Piet wel mag blijven in verband met de discriminatie. In de VN voorstellen gedaan om het nederlandse Sinterklaasfeest af te schaffen. Eén van de weinige tradities die Nederland nog rijk is. Ongelooflijk gewoon! Alsof er geen belangrijker zaken zijn in de wereld. Het houdt de gemoederen hier flink bezig.
We wensen jullie veel succes verder met het fantastische werk dat jullie doen en zien graag weer uit naar jullie volgende berichten. Ook de hartelijke groeten aan Paul.
Lieve groetjes,
Dominic en Nienke. -
28 Oktober 2013 - 11:30
Henny Meulendijks:
He Maddy,
Wat geweldig om te lezen hoe je het daar maakt. Super om zo je ervaring en kennis in te kunnen zetten. Petje af voor je!
Leuk huisje ook.
Heel veel groetjes, ook aan Paul natuurlijk
Henny -
28 Oktober 2013 - 11:58
Antoon:
Hallo Maddy, wat een mooi verhaal>> wat ben je toch een geweldige duizendpoot. Het enthousiasme en je kennis kan ik hier voelen tijdens de eerste herfststorm. Hier start de kou, nattigheid en wind nu echt, jij krijgt het eindelijk weer warm en droog; het is jullie gegund.
Vorige week ben ik aangenomen bij de gemeente den bosch; ik ga daar 2 jeugdteams opzetten en aansturen in twee wijken; heel leuk en ik heb erg veel zin om op 1 november te starten.
Morgen vertrekt Marianne naar Oerganda; moeder en dochter hebben zich goed voorbereid op hun avontuur.
Ik hoop dat je weer even tijd hebt om ons te ontmoeten. Laat je nog even weten wanneer je precies in holland bent?
liefs
Antoon -
28 Oktober 2013 - 15:37
Cor:
Hoi Maddy,
fijn te horen dat je het zo goed maakt. Zo kun je echt iets bijdragen, waarmee de mensen geholpen zijn.
Leuk dat je ook tijd had om thuis de kinderen weer te zien, en Nederlandse dingen te doen.
Volgende week gaan we naar Malawi op vakantie, de zon tegemoet! Het wordt daar wel regentijd..
Groeten en liefs, Vincent en Corrie -
01 November 2013 - 00:16
Hetty:
Hoi Maddy.
Wat heb je al veel connecties en klussen om aan te werken, echt fantastisch. Dat had je toch niet kunnen bedenken toen je vertrok uit Nederland, wel? Prachtig om te zien hoe je geniet van dit alles. Ik hoop dat je toch ook regelmatig tijd hebt om lekker te genieten van de rust en het moois om je heen.
Fijn dat je wat foto's hebt geplaatst en wat een gezellig huisje....!
Ik kijk er naar uit om jullie een bezoek te brengen in december.
Liefs van Hetty -
01 November 2013 - 22:06
Stefan & Brigitte:
hoi Maddy,
wat een geweldig verhaal, en wat een activiteiten onderneem je al in de die korte tijd dat je er zit. Mooi wat je al kan brengen op die verschillende plekken, lijkt me geweldig om op zo'n betekenisvolle manier actief te zijn in een wereld waar wij hier nauwelijks een voorstelling bij kunnen hebben.
Beetje jaloers op het warme weer zijn we wel, de herfst is hier volledig doorgebroken :-(
Maar oke, binnen wordt het weer des te gezelliger als de wind om het huis giert.
Wil je tegen Paul zeggen dat we nog steeds node op zoek zijn naar een 1e tenor, dus als hij zich bedenkt en toch terugkomt, dan wordt hij met open armen ontvangen!
Maddy, we volgen je zo op je mooie missie in Afrika. Doe Paul de hartelijke groeten, en heel veel plezier en succes met al je uitdagingen daar.
hartelijke groet
Stefan & Brigitte
-
02 November 2013 - 15:09
Gerda:
Hoi Maddy en Paul!!
dit was weer een mooi en heel boeiend verhaal! Geweldig om zo bezig te zijn met de mensen en i=met je vak. Je voornemen om ons mee te laten genieten van Ethiopie is wat mij betreft echt wel gelukt. Ik zie uit naar de volgende berichten.
Wat de kraan betreft: die is nu in Nederland opengedraaid hoor! Maar geeft niet, even de tijd om huis te rommelen. Na december ga ik daar wel weer anders over denken en kan de lente niet snel genoeg komen. Jullie heel veel plezier in je huis, in Addis en met het werk dat jullie doen!!
Groeten!!! Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
