Aan het eind van 2017
Door: Maddy en Paul
Blijf op de hoogte en volg Maddy en Paul
17 December 2017 | Zimbabwe, Harare
Lieve familie en vrienden.
Afgelopen weekend hebben we een soort Kerstweekend gehad met 2 Kerst etentjes en een receptie bij de ambassadeur. Maar dat me dat nu een kerstgevoel geeft, nee, eigenlijk helemaal niet. Er wordt hier wel Kerst gevierd, maar niet veel versierd. Verder is het gewoon zomer.
Het waren afgelopen vrijdag 2 heel verschillende bijeenkomsten. Een was een kerstviering bij de ICRC, waar ze een lekkere lunch buffet hadden met Sadza ( voor de Malawi-gangers nsima) . Voor anderen zal ik het uitleggen als een dikke, goed met de hand te kneden maïspap. Dat bolletje eet je dan met saus van vlees, vis, bonen, spinazie etc. Ik vind het lekker en zeker een prettige manier om te eten. Nu eet ik sowieso graag met mijn handen. Deze maïspap is eigenlijk in deze zuid oostelijke regio en ik denk nog wel verder voedsel nummer een. In Ethiopië was dat de Njira, meer een slappe pannenkoek, die je ook met de handen eet.
Het publiek was overwegend zwart met hier en daar een witte. Het was gezellig maar ook een beetje bedrukt, omdat de delegatie van de ICRC hier gaat stoppen per 1-1-2019 en er nu al een hoop mensen hun baan verliezen, niet leuk, gezien de huidige economische toestand van het land.
Om 4 uur moesten we opstappen en door naar de receptie van de ambassadeur. Hier kwamen we terecht op een enorme compound, zijnde de residentie van haar. Met zwembad, tennisbaan en dan ook gewoon nog een grasveld zo groot als een voetbalveld.
Hier was een natuurlijk overwegend Nederlands publiek, maar ook gemengd, van mensen die hier al 40 tot 60 jaar wonen en van die korte stayers zoals wij.
Het was apart om die oude oud Rhodesiërs te ontmoeten. Ik heb over ze gelezen en dan zitten ze daar, met verweerde gezichten, met diepe rimpels, waar de pijn vanaf te lezen is. Allemaal zijn ze hun “farm ‘kwijt , en wonen ze in Harare vaak ondersteund door hun kinderen, die weer vaak elders in de wereld hun heil hebben gezocht. Ze vertellen dan over hun farm, die, vanwege het irrigatie systeem, dat ze zelf hadden aangelegd, wel 2x per jaar de tabak konden oogsten. Goede bedrijven, waar ze altijd maar weer hun geld in hadden gestopt. Geen of nauwelijks geld gespaard dus. En dat allemaal in ene klap weg. Heel traumatisch.
Dan was daar ook een vrouw , die hier even in Zimbabwe was tijdens een stage die ze in Zuid Afrika deed. Zij ontmoette de love of her life, Een Zimbabwaan ( Zwarte) en hij runt nu in Chinhoyi een deel, van een voorheen blanke farm. Hij draait goed en heeft vertrouwen in het nieuwe Zimbabwe.
En daar is het bruggetje. We zitten nu in het nieuwe Zimbabwe.
Heel, heel indrukwekkend was de overgang. Wij hebben op zaterdag 18 November meegelopen in de grote demonstratie. Voor mij was het echt heel fijn om blije, dansende, enthousiaste en hoopvolle Zimbabwanen te zien, zowel zwarte als witte trouwens. Zij liepen nu eensgezind door de straten.
Het was een groot feest. Iedereen kletste met iedereen, samen op de foto, heel uitbundig en geen strubbelingen. We kwamen ook halverwege uit in een hotel, voor een drankje, en het was net hotel Central met Carnaval. Zo’n sfeer.
Mugabe heeft na deze demonstratie nog wel geteuteld met zijn aftreden. Maar dinsdag de 21ste was het wel zover. Denk dat hij het een en ander heeft uit onderhandeld. Hij mag namelijk hier blijven wonen en zijn privé huizen behouden….De vrijdag erop werd de nieuwe president geïnstalleerd.
We zijn nu weer wat weken verder. Er is een regering gevormd met veel hoge mensen uit het leger. Allemaal van de ZanuPF partij. Deze week is er een extra congres, tijdens welke de vice-president gekozen gaat worden.
Mensen hebben het er veel over en over het algemeen zijn de mensen hoopvol gestemd. Ze denken dat het wel degelijk zal gaan veranderen. Ze zien het nu al.
Het enige dat ik zie is dat na een tijd van geen blauw op straat, nu blauw en groen op straat is. Bij de controles is de politie er weer, maar nu met een soldaat. Dat scheelt een hele hoop geld voor veel mensen. En het scheelt veel tijd. Veel minder controle posten, je bent er zo doorheen, en je hoeft niets te betalen.
Er is nog nergens cash geld te krijgen, grote rijen bij de bank en uit de ATM’s komen nog steeds geen dollars. Ik kwam zondag ook bij een pomp, waar ze geen benzine hadden. In de supermarkt is de voorraad ook niet altijd op orde. Ik pak nog wel eens mis en de producten staan er zeker niet rijen dik in.
Halverwege 2018 zijn er weer verkiezingen, ik ben wel benieuwd hoe het land en de verwachtingen er dan uitzien.
Zelf begin ik mijn draai wat te vinden. Ik moest echt heel erg wennen. Zimbabwe is geen Ethiopië.
Natuurlijk begin ik ook weer van voor af aan. Huis beetje gezellig maken, mijn nabije omgeving verkennen te voet, dan op pad in de auto en op zoek naar werk.
Het rondlopen is anders ik voel me namelijk wit….en dat heb ik me nog nooit gevoeld. Er zijn hier 2 groepen Zimbabwanen, en die leven meer naast elkaar dan met elkaar. Er is duidelijk een vorm van apartheid voelbaar. Ik hoor, denk ik, bij de witte Zimbabwanen, maar bij die groep voel ik me helemaal niet thuis, ben niet een van hen. Voor afgelopen vrijdag had ik er nog nooit mee gepraat of er ook maar een ontmoet.
Daarbij vond ik ook , dat de meeste mensen iets depressieverigs hadden. Ik vond het een zielig land. Een land dat bergafwaarts glijdt en het dal bijna bereikt heeft. Mensen klaagden veel, waren niet vrolijk en het vervelende was dat ze geen enkele hoop hadden, geen enkel uitzicht op verbetering, ook niet na verkiezingen. En dat voel je . Maar dat is nu wel veranderd! De sfeer is hoopvoller.
Het op pad gaan met mijn autootje is fijn. Ik heb samen met Stijn een mooie reis gemaakt naar het zuiden en oosten van Zimbabwe, waar we Matopos en Hwange National Park hebben bezocht. Mooie parken met mooie accommodaties, maar helaas (voor Zimbabwe) geen of nauwelijks toeristen.
Dat is anders bij de Vic Falls, daar is het druk, druk vooral met Japanners en Chinezen, ik zie niet altijd het verschil tussen die 2.
In Botswana is het behoorlijk druk met toeristen. Toerisme staat nummer 2 als bron van inkomsten in Botswana, na de diamanten. Chobe, National Parc was prachtig maar je rijdt of vaart er niet alleen. Je staat dan ook met nog wel 15 andere auto’s naar neukende leeuwen te kijken. Op zich een heel apart schouwspel..
We hebben heel, heel veel gezien. En het was een verademing om alleen in een kano door de Okavango te varen. Daar geen last van anderen gehad. Heerlijk rustig en prachtig.
Het was een geweldige tour, ook heel leuk om dat samen met Stijn te doen.
Dan het werk. Daar begint het wat concreter te worden. Heb afgelopen week een goed gesprek gehad met Greaterman, de lokale manager van de Leonard Cheshire Foundation. Nog een jong iemand, die blij is met ideeën, en wel veranderingen wil.
Hij vertelde mij dat er een orthopedisch centrum gaat komen, een plek waar ze beugels en protheses maken en waar ze rolstoelen in elkaar kunnen zetten. Dat zou heel fijn zijn, want ik ben er nog niet achter hoe we daar aan kunnen komen en een aantal kinderen heeft wel iets nodig, ook zoek ik zoiets als krukken of wandelrekjes. En die gaan ze ook maken. Dat is mooi. Dan is het wel zaak dat de invoer van materialen niet belemmerd wordt door de huidige financiële toestand van het land, geen cash.
Ik heb er de afgelopen maanden rond gelopen en kinderen onderzocht en behandeld en vooral rondgekeken. Ik heb dan ook best uitgebreid verslag gedaan van mijn bevindingen. Hij was er blij mee. Het opende ook zijn ogen, zei hij eerlijk en hij zou er zeker naar kijken. Hij zag wel mogelijkheden.
Ook wilde hij, dat ik 3 workshops ga geven aan rehab technicians en cbr fieldworkers. Kijk dat vind ik keileuk werk. Dus er zit schot in. Hij zei dat het budget voor die workshops er was in 2018.
Ik zie 2018 dus met veel plezier tegemoet, laat maar komen.
Eerst Kerst in Nederland. Ik wens jullie hele gezellige dagen.
Ik ben er dus ook gewoon met mijn verjaardag, de dertigste, degenen die zin hebben kunnen langs komen voor een drankje……
Dan oud en nieuw en dan blijven we nog tot Hero 1 wordt, dat gaan we op de 21ste januari vieren.
22ste weer weg.
Een korte aanvulling van mij op Maddy’s buitengewoon complete brief. Ik werk nog steeds, naast Zimbabwe, in Ethiopië en Zuid Soedan. Af en toe doe ik ook dingen voor onze delegatie in Nairobi. Het werk blijft erg leuk, maar het reizen kost meer energie. Ik merk dat ik geen 18 meer ben. Maar als ik dan weer met de mensen aan het trainen of coachen ben, dan komt die energie nog steeds snel terug. In Geneve is men bezig op welke manier men ons kan laten rouleren naar andere gebieden op de wereld. Ik ben benieuwd wanneer dat voor ons gaat spelen. We houden jullie op de hoogte. Ik kijk uit naar jullie daar in Nederland. Gezellig bijpraten!
Maddy en Paul
Afgelopen weekend hebben we een soort Kerstweekend gehad met 2 Kerst etentjes en een receptie bij de ambassadeur. Maar dat me dat nu een kerstgevoel geeft, nee, eigenlijk helemaal niet. Er wordt hier wel Kerst gevierd, maar niet veel versierd. Verder is het gewoon zomer.
Het waren afgelopen vrijdag 2 heel verschillende bijeenkomsten. Een was een kerstviering bij de ICRC, waar ze een lekkere lunch buffet hadden met Sadza ( voor de Malawi-gangers nsima) . Voor anderen zal ik het uitleggen als een dikke, goed met de hand te kneden maïspap. Dat bolletje eet je dan met saus van vlees, vis, bonen, spinazie etc. Ik vind het lekker en zeker een prettige manier om te eten. Nu eet ik sowieso graag met mijn handen. Deze maïspap is eigenlijk in deze zuid oostelijke regio en ik denk nog wel verder voedsel nummer een. In Ethiopië was dat de Njira, meer een slappe pannenkoek, die je ook met de handen eet.
Het publiek was overwegend zwart met hier en daar een witte. Het was gezellig maar ook een beetje bedrukt, omdat de delegatie van de ICRC hier gaat stoppen per 1-1-2019 en er nu al een hoop mensen hun baan verliezen, niet leuk, gezien de huidige economische toestand van het land.
Om 4 uur moesten we opstappen en door naar de receptie van de ambassadeur. Hier kwamen we terecht op een enorme compound, zijnde de residentie van haar. Met zwembad, tennisbaan en dan ook gewoon nog een grasveld zo groot als een voetbalveld.
Hier was een natuurlijk overwegend Nederlands publiek, maar ook gemengd, van mensen die hier al 40 tot 60 jaar wonen en van die korte stayers zoals wij.
Het was apart om die oude oud Rhodesiërs te ontmoeten. Ik heb over ze gelezen en dan zitten ze daar, met verweerde gezichten, met diepe rimpels, waar de pijn vanaf te lezen is. Allemaal zijn ze hun “farm ‘kwijt , en wonen ze in Harare vaak ondersteund door hun kinderen, die weer vaak elders in de wereld hun heil hebben gezocht. Ze vertellen dan over hun farm, die, vanwege het irrigatie systeem, dat ze zelf hadden aangelegd, wel 2x per jaar de tabak konden oogsten. Goede bedrijven, waar ze altijd maar weer hun geld in hadden gestopt. Geen of nauwelijks geld gespaard dus. En dat allemaal in ene klap weg. Heel traumatisch.
Dan was daar ook een vrouw , die hier even in Zimbabwe was tijdens een stage die ze in Zuid Afrika deed. Zij ontmoette de love of her life, Een Zimbabwaan ( Zwarte) en hij runt nu in Chinhoyi een deel, van een voorheen blanke farm. Hij draait goed en heeft vertrouwen in het nieuwe Zimbabwe.
En daar is het bruggetje. We zitten nu in het nieuwe Zimbabwe.
Heel, heel indrukwekkend was de overgang. Wij hebben op zaterdag 18 November meegelopen in de grote demonstratie. Voor mij was het echt heel fijn om blije, dansende, enthousiaste en hoopvolle Zimbabwanen te zien, zowel zwarte als witte trouwens. Zij liepen nu eensgezind door de straten.
Het was een groot feest. Iedereen kletste met iedereen, samen op de foto, heel uitbundig en geen strubbelingen. We kwamen ook halverwege uit in een hotel, voor een drankje, en het was net hotel Central met Carnaval. Zo’n sfeer.
Mugabe heeft na deze demonstratie nog wel geteuteld met zijn aftreden. Maar dinsdag de 21ste was het wel zover. Denk dat hij het een en ander heeft uit onderhandeld. Hij mag namelijk hier blijven wonen en zijn privé huizen behouden….De vrijdag erop werd de nieuwe president geïnstalleerd.
We zijn nu weer wat weken verder. Er is een regering gevormd met veel hoge mensen uit het leger. Allemaal van de ZanuPF partij. Deze week is er een extra congres, tijdens welke de vice-president gekozen gaat worden.
Mensen hebben het er veel over en over het algemeen zijn de mensen hoopvol gestemd. Ze denken dat het wel degelijk zal gaan veranderen. Ze zien het nu al.
Het enige dat ik zie is dat na een tijd van geen blauw op straat, nu blauw en groen op straat is. Bij de controles is de politie er weer, maar nu met een soldaat. Dat scheelt een hele hoop geld voor veel mensen. En het scheelt veel tijd. Veel minder controle posten, je bent er zo doorheen, en je hoeft niets te betalen.
Er is nog nergens cash geld te krijgen, grote rijen bij de bank en uit de ATM’s komen nog steeds geen dollars. Ik kwam zondag ook bij een pomp, waar ze geen benzine hadden. In de supermarkt is de voorraad ook niet altijd op orde. Ik pak nog wel eens mis en de producten staan er zeker niet rijen dik in.
Halverwege 2018 zijn er weer verkiezingen, ik ben wel benieuwd hoe het land en de verwachtingen er dan uitzien.
Zelf begin ik mijn draai wat te vinden. Ik moest echt heel erg wennen. Zimbabwe is geen Ethiopië.
Natuurlijk begin ik ook weer van voor af aan. Huis beetje gezellig maken, mijn nabije omgeving verkennen te voet, dan op pad in de auto en op zoek naar werk.
Het rondlopen is anders ik voel me namelijk wit….en dat heb ik me nog nooit gevoeld. Er zijn hier 2 groepen Zimbabwanen, en die leven meer naast elkaar dan met elkaar. Er is duidelijk een vorm van apartheid voelbaar. Ik hoor, denk ik, bij de witte Zimbabwanen, maar bij die groep voel ik me helemaal niet thuis, ben niet een van hen. Voor afgelopen vrijdag had ik er nog nooit mee gepraat of er ook maar een ontmoet.
Daarbij vond ik ook , dat de meeste mensen iets depressieverigs hadden. Ik vond het een zielig land. Een land dat bergafwaarts glijdt en het dal bijna bereikt heeft. Mensen klaagden veel, waren niet vrolijk en het vervelende was dat ze geen enkele hoop hadden, geen enkel uitzicht op verbetering, ook niet na verkiezingen. En dat voel je . Maar dat is nu wel veranderd! De sfeer is hoopvoller.
Het op pad gaan met mijn autootje is fijn. Ik heb samen met Stijn een mooie reis gemaakt naar het zuiden en oosten van Zimbabwe, waar we Matopos en Hwange National Park hebben bezocht. Mooie parken met mooie accommodaties, maar helaas (voor Zimbabwe) geen of nauwelijks toeristen.
Dat is anders bij de Vic Falls, daar is het druk, druk vooral met Japanners en Chinezen, ik zie niet altijd het verschil tussen die 2.
In Botswana is het behoorlijk druk met toeristen. Toerisme staat nummer 2 als bron van inkomsten in Botswana, na de diamanten. Chobe, National Parc was prachtig maar je rijdt of vaart er niet alleen. Je staat dan ook met nog wel 15 andere auto’s naar neukende leeuwen te kijken. Op zich een heel apart schouwspel..
We hebben heel, heel veel gezien. En het was een verademing om alleen in een kano door de Okavango te varen. Daar geen last van anderen gehad. Heerlijk rustig en prachtig.
Het was een geweldige tour, ook heel leuk om dat samen met Stijn te doen.
Dan het werk. Daar begint het wat concreter te worden. Heb afgelopen week een goed gesprek gehad met Greaterman, de lokale manager van de Leonard Cheshire Foundation. Nog een jong iemand, die blij is met ideeën, en wel veranderingen wil.
Hij vertelde mij dat er een orthopedisch centrum gaat komen, een plek waar ze beugels en protheses maken en waar ze rolstoelen in elkaar kunnen zetten. Dat zou heel fijn zijn, want ik ben er nog niet achter hoe we daar aan kunnen komen en een aantal kinderen heeft wel iets nodig, ook zoek ik zoiets als krukken of wandelrekjes. En die gaan ze ook maken. Dat is mooi. Dan is het wel zaak dat de invoer van materialen niet belemmerd wordt door de huidige financiële toestand van het land, geen cash.
Ik heb er de afgelopen maanden rond gelopen en kinderen onderzocht en behandeld en vooral rondgekeken. Ik heb dan ook best uitgebreid verslag gedaan van mijn bevindingen. Hij was er blij mee. Het opende ook zijn ogen, zei hij eerlijk en hij zou er zeker naar kijken. Hij zag wel mogelijkheden.
Ook wilde hij, dat ik 3 workshops ga geven aan rehab technicians en cbr fieldworkers. Kijk dat vind ik keileuk werk. Dus er zit schot in. Hij zei dat het budget voor die workshops er was in 2018.
Ik zie 2018 dus met veel plezier tegemoet, laat maar komen.
Eerst Kerst in Nederland. Ik wens jullie hele gezellige dagen.
Ik ben er dus ook gewoon met mijn verjaardag, de dertigste, degenen die zin hebben kunnen langs komen voor een drankje……
Dan oud en nieuw en dan blijven we nog tot Hero 1 wordt, dat gaan we op de 21ste januari vieren.
22ste weer weg.
Een korte aanvulling van mij op Maddy’s buitengewoon complete brief. Ik werk nog steeds, naast Zimbabwe, in Ethiopië en Zuid Soedan. Af en toe doe ik ook dingen voor onze delegatie in Nairobi. Het werk blijft erg leuk, maar het reizen kost meer energie. Ik merk dat ik geen 18 meer ben. Maar als ik dan weer met de mensen aan het trainen of coachen ben, dan komt die energie nog steeds snel terug. In Geneve is men bezig op welke manier men ons kan laten rouleren naar andere gebieden op de wereld. Ik ben benieuwd wanneer dat voor ons gaat spelen. We houden jullie op de hoogte. Ik kijk uit naar jullie daar in Nederland. Gezellig bijpraten!
Maddy en Paul
-
17 December 2017 - 10:24
Ron En Rianne:
Mooi verslag weer Maddy! Wij kijken ernaar uit om jullie weer te zien.
Groetjes,
Rianne en Ron -
17 December 2017 - 11:35
Stefan Schuwer:
Dag Maddy en Paul,
Mooi verhaal Maddy, en het gaat je vast lukken om een nieuwe en boeiende werkplek te vinden. Met jouw ervaring en enthousiasme kan dat niet stuk.
Paul veel succes en een tandje lager als je geen 18 meer bent is niks mis mee....
Wij zijn de komende weken down under bij onze dochter, dus met Kerst en Oud&nieuw ook niet in Nederland.
Hoop jullie in 2018 weer ergen te treffen, wie weet in Zimbabwe....
Hartelijke groet, ook van Brie
Stefan -
17 December 2017 - 14:24
Gerda:
BestePaul en Madfy,
Wat een mooi verhaal weer!! Ik ben heel benieuwd Hoe het verder gaat net Zimbabwe. Alles op de Tv gevolgd net jullie in het achterhoofd. Ik ben vol bewondering, zo beheerst als het is gegaan. En nog. Een ‘bijltjesdag’ lijkt er niet te komen. Ik hou het even kort. Ik ben nu in Lais en typ dit beruchte met mijn vinger via de iPad heel gelukkig nieuwjaar alvast!! Geniet van de feestdagen!!! Liefs, Gerda -
17 December 2017 - 14:26
Gerda:
Nog even correctie: ik zit in Laos. Natuurlijk. Fantastisch land trouwens !!! -
17 December 2017 - 23:10
Vera:
Hallo Maddy en Paul,
Ja, ik was al benieuwd hoe dichtbij jullie waren toen Mugabe (én zijn vrouw) plaats moesten maken voor hun opvolgers. Heel dichtbij dus! Lijkt me fantastisch om zo'n historische periode ter plekke mee te mogen maken.
En het lijkt me dat de mogelijkheden om zinnig te kunnen werken in Zimbabwe wel groter zullen zijn geworden na deze machtswisseling. Nu maar hopen dat het inderdaad beter wordt dan het lange tijd is geweest, voor Zimbabwe....
Wellicht tot kijk in NL; jullie ook heel fijne tijd gewenst in elk geval!
Veel groeten van Vera -
18 December 2017 - 11:28
Arthur Kuilboer:
Wat een wederwaardigheden weer vanuit het donkere Afrika. Wel fijn om te lezen dat het weer veilig is in Zimbabwe en dat jullie het ondanks alles naar de zin hebben. Ook fijn om te lezen dat jullie snel weer in ons koude kikkerlandje zijn. We komen graag langs voor je verjaardagsborrel Maddy.
Tot dan! veel groeten van ons
Arthur
-
19 December 2017 - 06:52
Corrie:
Fijn jullie verslag te lezen. Het raakte me dat je je voor het eerst wit voelde, dat na al die jaren in het buitenland. Ik proefde een gêne..wat is apartheid naar. Wat goed dat je volgend jaar met je passie aan de slag kan, al goed voorwerk gedaan! En Paul, petje af voor je ondernemen. 30 december genoteerd! Hartelijke groeten, Vincent en Corrie -
22 December 2017 - 10:48
Mies:
Hallo Maddy,
Great to hear your news and hear all is well with you both.
Phoebe and I were wondering if you have the time and energy to meet up with us in the Netherlands in January. If so, we will plan a short trip over. She is back for a little while from living in Tanzania and Kenya and going back there for a two-year job early in 2018 again (currently waiting for visa to be sorted).
I sent you a Facebook request but maybe continuing this conversation by email is easier?
Enjoy your dutch break and love to all there.
Mies -
22 December 2017 - 14:48
Ton Bruggeling:
Hi Paul en Maddy
Wat een verslag, niet voor te stellen allemaal wat jullie meemaken
daar beneden. Kom vooral weer regelmatig terug en heel - en gezond
Veel plezier komende weken in Nederland.
Fijne kerst en jaarwisseling. Liefs Ton en Sannie -
03 Januari 2018 - 14:57
Marilou:
JAAAAAA gelezen, je uitgebreide verhaal !Ik had het niet eerder ontvangen, vandaar mijn tekst bij mijn wensen voor jullie. Je/ jullie (?) bent dus in NEDERLAND en jarig geweest ( oh jaaa) Gefeliciteerd. en een goed 2018 gewenst, ook voor Paul natuurlijk. Misschien ga / kan ik je nog zien deze weken ?
Januari is voor mij overdracht-maand naar Ilse onze ( Astrids!!!) nieuwe kracht. Officieel ben ik sinds 01-01-2018 uit de praktijk/ gestopt, maar in januari doe ik nog 'warme' overdracht met Ilse.
Ben benieuwd naar je reactie . Beter appen, dan reageer ik veel sneller/ efficiënter 06 34348592
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
