februari en maart 2014

Beste familieleden, vrienden, vriendinnen,

Het is de hoogste tijd om weer te schrijven over onze belevenissen.
Na de laatste brief waarin we over de vakantie met de kinderen schreven is er weer veel gebeurd. Maddy is een paar weken in Nederland geweest om ons huis aan de Kattenbosch over te dragen aan Robbert Das, die er nu een tijd gaat wonen om op het huis en de huisdieren te passen. Wij zijn daar erg blij mee. Voor Maddy was dit bezoek natuurlijk niets meer dan een excuus om zich onder te kunnen dompelen in het carnaval. Naar wat ik gehoord heb heeft ze het erg naar haar zin gehad en in de weken daarna nog enkelen van jullie kunnen spreken. Helaas is dit altijd te weinig.
Ik moet zeggen ik heb echt genoten van het carnaval gebeuren, en had ook nooit gedacht dat ik het echt gewoon 3 volle dagen zou vieren, van de intocht van de prins, tot het begraven van Knillis. Zo op hoogte wonen heeft toch zijn voordelen, absoluut geen problemen gehad met mijn conditie.
Daarna ben ik erg druk geweest met het huis om alles weer in orde te krijgen voor de volgende bewoner, eigenlijk niet zo heel veel tijd over voor bezoeken, jammer die bewaren we voor de volgende keer.
Hier in Addis ben ik druk bezig geweest met de voorbereiding en het geven van een training van een week aan 21 senior gevangenis mensen en 7 collega’s van het ICRC. Ik had bij de voorbereiding gelukkig veel hulp van collega’s van de delegatie. Al het trainingsmateriaal moest vertaald worden in het Amharic, wat erg veel werk was. We hadden simultane vertaling georganiseerd. De training heb ik samen met een Engelse consultant uitgevoerd (Alistair Bailey van het International Centre for Prison Studies, ICPS). Het was in grote lijnen dezelfde training die we vorig jaar in Geneve gehouden hebben. De training richt zich op Creative Problem Solving, eigenlijk is dit niet anders dan het verbeteren van de resultaten van de organisatie door de processen te verbeteren en het management te versterken (en niet alleen maar te roepen dat je geen geld hebt). De ontvangst van de training was erg goed. Nu ben ik druk bezig met het geven van ondersteuning bij de implementatie van het geleerde.
Zoals het eruit ziet ga ik de trainingen ook weer verzorgen in Geneve in september en in oktober.
Er komen nog meer leuke dingen aan. In juli ga ik naar Maputo in Mozambique met een delegatie van het gevangeniswezen hier en eind oktober ga ik naar Windhoek voor een grote conferentie. Maddy zal op beide bezoeken mee gaan.
Eerst komt er nog een verlof naar Nederland. We hopen van 24 mei tot 21 juni op vakantie naar Nederland / Italië te komen. De middelste twee weken zullen we dan in Italië zijn. Het huis in Idro heeft ook aandacht nodig. De eerste week en de vierde week hopen we velen van jullie te ontmoeten.
Uiteraard hebben we ook weer een mooie tocht door dit prachtige land gemaakt. Na afloop van de training zijn Maddy en ik een lang weekend naar het prachtige Bale Mountains National Parc geweest. Een dag rijden heen en een dag rijden terug. Twee dagen daar. In Maddy’s eigen autootje, dat zich uitstekend hield.
Op de route naar het park kom je langs mooie meren in de Rift Valley. Mooie meren met schitterende vogels. Flamingo’s, Pelikanen en Maraboe Storks in grote groepen en vele andere vogels in kleinere groepen. Het park bestaat uit een groot bergplateau van ruim boven 3000 meter hoogte en de omringende bergen en hellingen. OP de hellingen beneden wordt je al verrast door de zeldzame Mountain Nyala en de meer gewone warthog en bavianen. Als je dan omhoog rijdt dan om je boven op het plateau met de bijzondere plantengroei van het Afrikaans Alpine landschap (o.a. Mountain Lobelia’s). De vlakte is ook het huis van de Ethiopian Wolfe waarvan er nog maar 240 op de berg leven (in totaal minder dan 400 in het hele land). Dit is een van de meest bedreigde diersoorten op de wereld. De avond dat we aankwamen liep het al tegen het donker aan, dus hebben we toen niet zo veel gezien.
We kwamen aan bij onze logeerplaats voor drie nachten: De Bale Mountains Lodge, net drie maanden open. We waren de enige twee gasten en kregen alle aandacht van al het personeel.
De Lodge verschaft werk aan de lokale bevolking, die getraind wordt in het werken met buitenlandse toeristen, door een erg aardige Ierse bedrijfsleider, met vele jaren ervaring in het runnen van hotels in Afrika. De Lodge is klein. Er is maar plaats voor 18 gasten. Dat maakt dat het een speciale plek blijft. De kamers zijn gemaakt van lokale materialen (hout, stro, modder) maar van alle gemakken voorzien; een goede douch een heerlijk bed. De Lodge is een kleine hydro elektrische centrale aan het bouwen, in de lokale beek, zodat ze zelf de noodzakelijke stroom kunnen opwekken. De Lodge heeft ook een goede keuken met heerlijke maaltijden. Het werd dus ook wel een beetje en verwen weekend.
De tweede dag zijn we het plateau opgegaan om naar wolven te kijken en hun favoriete voedsel: de Giant Mole Rat. We waren net op het plateau toen we de eerste wolf zagen. Er naar toe wandelend konden we haar steeds beter zien. Maddy heeft er erg mooie foto’s van gemaakt. Al doorrijdend op het plateau kwamen we nog een wolf tegen die goed zichtbaar, maar moeilijker benaderbaar was. Bij een schuilhut van het Ethiopian Wolve Conservation Program, tijdens de lunch, konden we de Giant Mole Rat bestuderen. Dit beest deed mij een beetje denken aan een Guinee Pig, zoals je ze in Bolivia tegen komt. Meer een grote marmot dus. Ze leven in holen, komen er uit om gras en wortels te eten (vandaar twee grote voortanden) en gaan dan weer snel terug in hun holletje. Ze weten dat ze op het menu staan van de wolven en de vele roofvogels op het plateau. Na de lunch zagen we drie enorme arenden zich te goed doen aan de Mole Rats.
Op de terugweg, vlak voordat we het plateau zouden verlaten zagen we onze eerste wolf weer. Helaas lag ze nu aan de rand van de weg en was ze aan het doodgaan. Ze had twee wonden aan haar poot, die we die ochtend ook al gezien hadden, maar was verder onbeschadigd. Ze leek dus niet door een auto geraakt. Ze bloedde uit haar mond. We hebben melding van de dood van de wolf gemaakt. Daar waren alle betrokkenen erg blij mee. De grootste doodsoorzaak van de wolven is namelijk hondsdolheid en men is doodsbang voor een nieuw epidemie (het laatste epidemie heeft in 2009 de helft van de populatie het leven gekost). Het lijk is opgehaald en wordt onderzocht.
Tijdens de laatste avond van ons verblijf hebben we een nachttocht met de auto gemaakt. Je ziet de beesten dan op een andere manier. De ogen van Menelik’s Bushbuck die in kleine kuddes langs de weg bewegen De Honey Badger, op weg naar een korf die niet goed beveiligd is, om de honing te stelen, de Jakhals die kijkt of er bij de keuken nog iets te roven valt.
Dan weer naar huis. Het leven in Addis waar het ons nog steeds goed bevalt. Maddy die weer een nieuwe klus gevonden heeft in de ondersteuning van een klein revalidatiecentrum waar ze de revalidatiewerkers coacht. De voorbereidingen voor het project dat hier in het najaar uitgevoerd gaat worden om Community Based Rehabilitation Workers beter op te leiden en te ondersteunen, komen ook steeds beter van de grond.
Ik heb het inderdaad redelijk druk met het coachen van voornamelijk cbr fieldworkers , die hier met name in de revalidatie werken. Ik zit nu op de Reed House waar ik poliklinische kinderen zie met neurologische aandoeningen. Daarnaast dus sinds kort werk ik in een klein revalidatiecentrum, waar max. 40 kinderen kunnen verblijven, hier de meesten met orthopedische aandoeningen, zoals onbehandelde klompvoeten, of aangeboren afwijkingen. Ook hier werk ik weer met een cbr fieldworker.
De Fysio’s werken liever in een nationaal ziekenhuis, omdat het daar niet zo nauw genomen worden met de werktijden en ze dus naast hun werk nog ergens particulier bijverdienen. In het ziekenhuis coach ik ook 1 fysio, dat werkt toch wat makkelijker, zij is dan ook wel een heel goede, pakt het redelijk snel op.
Kortom nog steeds geen verveling hier in Addis.
We kijken er naar uit om jullie weer te zien in Nederland over en tweetal maanden. Dan is ook het tweede jaar van ons verblijf hier begonnen. Waar blijft de tijd…….

Hartelijke groeten en veel liefs,

Maddy en Paul