Het regenseizoen voorbij, november 2014.

Het is vandaag 16 november. Buiten een blauwe lucht, af en toe wat wolken, maar overdag een heerlijke temperatuur. ’s-Avonds koelt het flink af en is een trui wel prettig. Langzamerhand leven we naar Kerstmis toe. Vanaf de zijlijn volgen we de Zwarte Piet Opstand in het westen van het land. We vragen ons dan af of er geen belangrijker onderwerpen zijn waar mensen zich in vast kunnen bijten.
In onze beleving is Nederland steeds meer xenofoob geworden en ja, ook wel racistischer. Volgens ons heeft dat echter niets met een Zwarte Piet te maken.
De wereld wordt kleiner. De grenzen moeten open zodat er een vrij verkeer van goederen is, om onze economische groei te stimuleren en onze honger naar welvaart te stillen. Dat er daarmee ook mensen onze kant op komen, verrast ons blijkbaar telkens weer. De solidariteit in Europa is dan ook ver te zoeken als we landen als Italië, Griekenland en Spanje de kastanjes uit het vuur laten halen.
Mijn werk hier in Ethiopië gaat gewoon door. Morgen een training samen met UNODC, daarna staan er korte reizen binnen het land op het programma om projecten te begeleiden. Daarna waarschijnlijk twee korte reizen naar Dar es Salaam en Nairobi om een groot internationaal project dat volgend jaar begint en zo’n drie jaar zal duren in de steigers te zetten. Dit project staat aan de basis van goed gevangenis management. Hier noemt met dat een Prisoner Management System. Het komt er op neer dat er een datamanagement systeem wordt ontwikkeld per deelnemend land. Alle gevangenen van zo’n land worden er dan in opgenomen. Vanuit dat basis systeem worden dan modules aangeboden, waarin de medische rapporten zitten, er contacten met de rechtbank kunnen lopen, maar ook modules waarin gedrag en voortgang met bijvoorbeeld een studie beschreven kunnen worden. En dat alles op zo’n manier dat alleen degene die toegang mag hebben tot een bepaald dossier (bijvoorbeeld de arts tot de medische dossiers) er ook toegang tot kan hebben. Uiteraard moet dat gepaard gaan met de ontwikkeling van een netwerk, bijbehorende hardware aanschaf en continue scholing. Als dit project van de grond gaat komen, ben ik weer een paar jaar van de straat.
De afgelopen periode heb ik, zoals jullie wellicht weten, veel gereisd. Eerst eind september naar Peru. 10 dagen Zuid Amerika was toch ook wel weer heel erg fijn. Als co-trainer heb ik een 5-daagse training verzorgd aan gevangenis directeuren van 10 verschillende Latijns-Amerikaanse landen. Daarnaast heerlijk langs de zee gewandeld. De oude koloniale gebouwen gezien en wat Pisco Sauer gedronken.
Na twee dagen Nederland (waar ik, tot mijn schande tijdens een etentje met de kinderen bijna van mijn stoel af viel van de slaap), was ik 10 dagen in Geneve. Eerst een paar dagen overleg met mijn collega’s Gevangenis Adviseurs . We zijn nu met zijn vijven en hopen te groeien naar 10. Daarna weer een week training voor collega’s van het ICRC, om ze te trainen in manieren waarop ze gevangenisstaf kunnen ondersteunen in het verbeteren van de situaties in gevangenissen.
Na een week Addis zijn Maddy en ik toen naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië gegaan. Hier was het jaarcongres van de ICPA (International Corrections and Prisons Association) georganiseerd. Voor mij is dit congres belangrijk omdat ik hier al de collega’s ontmoet die er toe doen in de internationale detentie wereld. Het is dan ook vaak een soort reünie. Oude en nieuwe bekenden en oude en nieuwe ideeën. Ook deze keer was het weer erg goed. Namibië was wel erg speciaal, omdat het, na Kaapstad, pas de tweede keer was dat het congres op het Afrikaanse contitent georganiseerd is. Binnen het Internationale Rode Kruis hebben we afgesproken dat alle adviseurs geacht worden dit congres elk jaar bij te wonen. Wij, als adviseurs, komen elkaar dan tegen en kunnen praten over onze ervaringen in de verschillende delen van de wereld en zo van elkaar leren.
In Ethiopië zijn volgend jaar mei verkiezingen. Toch een spannende periode in deze onstabiele regio. Alhoewel het de verwachting is dat het hier rustig zal blijven is ons advies als je wilt komen dat niet tijdens de tweede helft van mei te doen. Tot en met de tweede week van mei en vanaf juni zou alles rustig moeten zijn.
Zoals het er nu uit ziet, gaan er het komende jaar veel mensen bij ons op bezoek komen. Simone, Maarten en Titi komen in december. Stijn en Susan waarschijnlijk in de mei vakantie. Wij hopen de laatste twee weken van februari en de eerst van maart in Nederland te zijn (Maddy misschien wat langer). De tweede helft van maart is er ook al geboekt. Als je wilt omen overleg dan even. Je bent uiteraard altijd van harte welkom. We maken graag tijd voor jullie vrij om jullie op weg te helpen dit prachtige land te leren kennen.
Maddy zal straks haar belevenissen en meer speciaal die in Namibië beschrijven.

Veel liefs, Paul

Lieve mensen,
Ja het regenseizoen voorbij. Dat is wel erg fijn. Ik had het helemaal gehad met die regen en daarmee toch ook de lagere temperaturen, dus broeken en dunne truien aan, en het is dan toch zomer ! Volgend jaar zomer ( regen) denk ik dat ik in NL ben.
Ook in mijn wereld is er sinds de laatste mail veel gebeurd.
Volgens mij moet ik beginnen met het project in Gondar, wat ik samen met 2 Nederlandse kinderfysiotherapeuten heb gedaan. We hebben daar een train de trainer project gedaan, waar wij de master fysio’s hebben getraind en zij hebben de Health Extension Workers (HEW ) en Community Rehabilitation Workers ( CBR ) getraind., met als doel om de HEW beter/ eerder te kunnen laten signaleren en doorverwijzen , en voor de CBR ook het aanleren van praktische functionele vaardigheden. Het liep allemaal goed, de masters fysio’s hebben zich heel goed ingezet. Ik ben alleen niet zo kapot van hun eigen praktische vaardigheden en dat is wel jammer. Daar moesten wij toch wel veel ingrijpen. Bij de de volgende training moet dat beter gaan, want dan hebben we alleen nog maar de CBR ’s en die willen juist graag praktische vaardigheden leren. Dus ik denk dat daar nog wat werk ligt.

Na die weken terug naar Addis. Paul was intussen verdwenen en zat een eind weg.
Ik kreeg bezoek van Olivier Rijcken . Hij was hier in Addis, omdat zijn vrouw drummer is in de Ex band. Die band heeft een speciale band met Ethiopië en spelen regelmatig samen met een aantal Ethiopische muzikanten. Ze kwamen hier om een afscheidsconcert te geven aan een van die muzikanten, waarmee ze vaak samen gespeeld hadden. Hij is een bekende saxofonist hier , en hoewel hij beeft en niet zo mobiel meer is, kan hij zittend nog prachtig saxofoon spelen. Geweldige concerten waren het, ik heb genoten. Ook de locatie was bijzonder. Ze speelden in het Nationaal Theatre, ik denk nog in de Italiaanse tijd gebouwd, beetje strakke Mussolini stijl.
Olivier kwam hier ook nog om wat doolhoven te schilderen. Hij heeft op mijn saaie muur een mooie doler gemaakt. Ook bij Alamachin, het revalidatie centrum, heeft hij een doler gemaakt op de speelplaats, met een huppelpad en een hinkelpad erin verwerkt. Ik kan het sowieso gebruiken in allerlei spring of loopoefeningen, echt leuk. Ik zal proberen een foto bij te voegen.
Toen Olivier weer weg was, kwam Paul weer net thuis en een week later gingen we op stap naar Namibië.
Ik ging natuurlijk op vakantie en had het gevoel dat ik ergens buiten Afrika was be(ge)land. Het land is toch redelijk lange tijd onder Duits en Zuid- Afrikaans bewind geweest en pas sinds 1990 onafhankelijk. De sporen van apartheid zijn dan ook nog lang niet uitgewist.
Windhoek is een heel schone stad. Met mooie wegen en kruispunten, waar iedereen keurig links rijdt in ook wel in mooie witte auto’s. ik heb er geen mini busjes gezien, geen rammelende taxi’s . Er waren mooie trottoirs naast die wegen, maar daar liepen dan weer niet veel mensen op. Ook heb ik geen honden gehoord en gezien laat staan andere beesten . In het centrum waren heel mooie winkels en een heuse Mall. Het is er vrij rustig, want er wonen ook maar een paar honderd duizend mensen, in het hele land zo’n 2,2 miljoen mensen. Waarvan 15% blank.
Het land doet het economisch goed, heeft veel diamanten, oesters, uranium en zout, en ook redelijk wat toeristen. En iedereen die ik het heb gevraagd is blij er te wonen, zowel de blanken, de coloureds , de basters als de zwarten.
Ik heb met een collega van Paul in een gehuurde auto daar een dag of 8 rondgereden. Je rijdt dan op mooie wegen, ook de dirt roads zijn breed en van goede kwaliteit, in een droog en leeg maar prachtig land. Een mooie afwisseling van mooie vlaktes ,savannes met Accacia’s, rotsachtige gebergtes en zandbergen.
En overal loopt wel wat aan wild rond, m.n. gemsbokken en springbokken, wrattenzwijnen, zebra’s, koedoes , maar ook struisvogels , en dessert olifanten.
In het grote Etosha National Parc in het noorden, zie je zeker in deze tijd echt al wat er aan wild is, zij gaan nl allemaal drinken bij de waterholes.
Aan de kust zie je dan weer de seals, de flamingo’s en de pelikanen. Helaas geen dolfijnen gezien.
Er zijn geen mooie stranden, waar je kan toeven om een duikje te nemen, want het water is gewoon veel te koud, dat is nl. koude golfstroom die van Antarctica komt, en waar oesters dan weer graag toeven en heel goed groeien. Ze waren heerlijk.
Het is wel bijzonder om die grote zandduinen, stukje dessert te zien grenzen aan de zee. We hebben een duintocht gedaan in een jeep met een jonge chauffeur ( een born free dwz 24 jaar oud, net zo oud als het land), die het heerlijk vond om ons een soort 8 baan gevoel te geven. Je moet dan denken aan het eerste stukje van de 8 baan waar je ineens heel diep naar beneden duikt en dat in het zand. Ook daar in die zandbak toch weer springbokken en struisvogels en ook een klein zeehondje.
Een heel mooie tocht dus, waar je niet veel mensen tegenkomt. Maar wel veel beesten.
Ik heb heeel mooi foto’s gemaakt zal kijken of ik er wat op die site kan zetten.
Oh ja, ik wil jullie ook nog laten weten, dat het internet hier niet altijd even sterk en snel is. Het is eigenlijk vaak erg langzaam en valt regelmatig even of langer weg. Erg irritant dus. Soms moet ik een mailtje wel 2-3 keer schrijven. Ook het versturen van foto’s met bijvoorbeeld, we transfer werkt ook niet echt. Heb het laatst weer gedaan, ik dacht 20 foto’s te hebben verstuurd, maar dat bleek er 1 te zijn! En dat koste mij zo’n 2 uur. Ik vind kpnmail erg zwak, dus ik wil liever mijn gmail gebruiken. memsterneberg@gmail.com dus.
Dus heb geduld, maar we vinden mail ontvangen wel leuk natuurlijk.
Wij wensen jullie een gezellige sinterklaas toe.